امید، امیرحسین و علیرضا عباس پور برادرانی هستند که از کودکی به سمت پینگ پنگ آمده اند و اکنون جزو قهرمانان و مدال آوران کشوری به حساب می آیند.
امید ۲۵ ساله حدود ۱۵ سال است که وارد این رشته شده و اکنون ارشد مدیریت ورزشی دارد. امیر حسین ۲۰ ساله هم از ۷سالگی پینگ پنگ را آغاز کرده است و او هم دانشجوی تربیت بدنی می باشد و علیرضا هم ۱۲ ساله است. نکته ای که دو برادر بزرگ بر آن تأکید دارند کمبود مسابقات می باشد و اینکه در رده سنی جوانان و بزرگسالان اکنون در استان مسابقه ای نیست و اعزام به مسابقات کشوری هم صورت نمی گیرد و با افزایش مسابقات با استان های دیگر و برگزاری لیگ ها و حضور تیم های استان در لیگ کشوری می تواند باعث رشد و توسعه و ارتقای سطح ورزشکاران استان شود. در ادامه با مشکلات این دو برادر و نقطه نظراتشان بیشتر آشنا می شویم.
*در زمینه مقام هایی که تاکنون کسب کرده اید توضیح دهید.
-امید: در سال هایی که هنوز خراسان تفکیک نشده بود چند سال عضو تیم خراسان بزرگ بودم و مقام دوم خراسان بزرگ و چهارم تیمی کشور را کسب کردم، همچنین عضو تیم ملی نوجوانان و جوانان بوده ام و مقام های اول تا چهارمی زیادی دارم. اکنون هم که مدرک مربی گری بین المللی سطح یک و مدرک مربی گری سطح دو ایران و سطح دو داوری ایران را دارم.
-امیرحسین: مقام های کشوری و بین المللی فراوانی دارم و از ۸ سالگی مقام های کشوری گرفته ام و در مسابقات بین المللی هم مقام هایی دارم که همه اینها در انفرادی، دوبل و تیمی بوده و اول تا سومی می باشد.
-علیرضا: علاوه بر قهرمانی در مسابقات استانی در مسابقات تیمی بسیج ایران سوم شدیم و در مسابقات انفرادی و دوبل آستان قدس هم دوم شده ام.
مشکلات این رشته ورزشی در استان چیست؟
امیرحسین: به نظر من مهمترین مشکل نبود انگیزه می باشد حالا چه از لحاظ مالی و جه از نظر معنوی. من اکنون در زمینه تمرین مشکل دارم چرا که حریف تمرینی مناسبی ندارم و از آن طرف هم ورزشکار که می آید وقتی می بیند که مسابقه ای نیست می رود چرا که مسابقات در رده سنی جوانان و بزرگسالان نداریم و اکنون مدت هاست مسابقه ای در این رده ها برگزار نشده است. من که به عنوان ورزشکار حرفه ای بخواهم کار کنم باید حداقل در روز سه ساعت تمرین کنم نه اینکه در هفته ممکن است بتوانم این میزان تمرین کنم که اصلا برای آمادگی کافی نیست چون تایم خوبی نداریم.
-امید: مشکلات این است که امکانات اولیه برای ورزش حرفه ای نداریم و ورزشکار هزینه ها را باید از جیب خود بدهد که وقتی کاری ندارد چگونه می خواهد هزینه توپ و راکت و دیگر موارد را تأمین کند. همچنین در هیئت اختلافاتی وجود دارد و باید با همدلی برطرف شود و اینکه فقط هزینه مسابقات انتخابی تیم ملی و قهرمانی داده می شود و این در حالی است که برای آمادگی در طول سال باید به مسابقات برویم ولی هزینه ها را باید خودمان بدهیم. مشکل مهم دیگر هم نداشتن یک لیگ پویا در استان در رده های مختلف می باشد. ورزشکارانمان مسابقه کم می بینند و نبود اسپانسر هم مزید بر علت است.
*چه کارهایی باید انجام شود؟
-امید: باید در کشور تیمی از خراسان جنوبی در لیگ شرکت کند و هیئت اگر نمی تواند هزینه ها را پرداخت کند به دنبال تأمین اسپانسر باشد. به ورزشکاران طراز اول استان اهمیت بیشتری داده شود و با کسانی که متخصص در حوزه ورزش هستند مشورت شود.
-امیرحسین: به نظر من باید همدلی در هیئت باشد تا با دلسوزی برای ورزشکار و استفاده از نظرات همه کاری انجام دهند.
*برای توسعه این ورزش چه کاری می توان انجام داد؟
-امیرحسین: مسابقات هفتگی یا حداقل ماهیانه با استان های همجوار و منطقه ای برگزار شود تا ورزشکاران استان بتوانند با ورزشکاران طراز اول و بالاتر از خود هم مسابقه دهند و سطح خود را بالاتر ببرند.
امید: به نظر من هم اگر می خواهند پینگ پنگ را به سمت همگانی ببرند می توانند در پارک ها مسابقاتی برگزار کنند و طرح استعدادیابی بگذارند و از همه مهمتر حتما به دنبال اسپانسر باشند تا بتوانند در بخش قهرمانی کاری انجام دهند و از افراد متخصص در هیئت استفاده شود.