امروز خراسان جنوبی – حسینی
رمضان را دوست دارم، بیش از دیگر ماه ها. دوست دارم رمضان را و قرآن را که در این ماه به شکوفایی مضاعف در جان آدم ها می رسد. دوست دارم رمضان را و قرآن هایی که در دستِ طاهر مردمان باز می شود تا به آیه خوانی، فتح بابِ قلوب کند و قلب ها را بر مدار قبله، به حرکت درآورد.نگاه کنید صفوف تلاوت قرآن را در هر جا که برگزار می شود، ببینید زلالی معرفت را . ببینید باران، باران ، آیه می بارد و نور در نور از زمین می جوشد. لب ها به افتخار تلاوت آیات عشق کرامت می یابند و آدم ها عاشق تر از همیشه با جانی طربناک، هزاره های عاشقی را جشن می گیرند و به هر آیه که تازه می خوانند تازه تر می شوند و عجب حلاوتی دارد این آیات، این تازگی، این رمضان که در حریم عشق ، در حرم مطهر، رمزگشایی می شود.
همه آدمیان را باید صلا در داد که نگاهت را به قرآن روشن کن. بگذار چشم آسمان به چشمان تو روشن شود و چشم فرشتگان نیز هم. قرآن که از لبانت جاری می شود، حکایت بعثت انسان در هر ایمان به بعثت پیامبر(ص) تکرار می شود و هرکس به همان اندازه در ایمان و اخلاق به کمال می رسد که خود را مخاطب آیات قرآن بداند و در پی این خطاب، راه رسول اعظم(ص) را در پیش گیرد.
قرآن را صامت نباید دید، حرف به حرفش به فریاد است تا ما را به درک تازه برساند. گویاست همه آیات این کتاب اگر گوشِ هوشِ مان قابلیت شنیدن داشته باشد. قرآن آمده است تا ما را دوباره به میهمانی خدا ببرد. تا هزاران چراغ برافروزد در کوچه های جان، در کوچه های جامعه، تا همه جا به نور خدا چنان روشن شود که هیچ شیطانی نتواند رهزن دین و ایمان مردمان شود. هیچ رجیمی نتواند دست مردم را بگیرد و به دنبال خویش بکشاند. هیچ ابلیسی نتواند دشمن خویی را میان مردم رواج دهد….
رمضان ماه قداست و کتاب خدا و خانه خدا و در ساحت حجت خدا است. اصلا با مغفرت و رحمت آمده است تا انسان را به راه قداست ببرد. آمده است تا جان ها را به تقدس عادت دهد تا به غیر رو نکنند و اینک ما بندگان خداییم که باید زیباترین خاطره ها را در خاطر هستی رقم زنیم و چنان قرآن را در جان خویش جاری کنیم، که مَحرمِ آستانِ دوست شویم و پیرو حجت خدا و در ماه خدا به فهم تازه از زندگی بر اساس کتاب خدا برسیم. به فهم تازه برسیم و این را هم به رفتار درآوریم و با نگاهِ نو، طرح نو و درک نو، زندگی تازه بنا کنیم که هر لحظه اش ما را به دوست نزدیک تر کند. مساجد و حسینیه ها و حتی خانه ها  این روزها، همنفس با اهل دلی است  که گرد می آیند، آیه به آیه قرآن را نفس می کشد. خدا کند، ما هم اهل دل شویم و به تنفس آیات قرآن جان، طراوت بخشیم و این طراوت را از گزند خزان مصون داریم و تا همیشه نگهداریم تا همه سال ما، زلالی رمضان را داشته باشد. زلالی که چون جاری می شود، جان را و جهان را طربناک وشادمانی را ترجمه ای مؤمنانه می کند چه رمضان ماه فرح و گاه شادی است و چه دلیلی بالاتر از اینکه ما را به میهمانی جانانه دعوت کرده اند. آیا اگر بزرگی ما را به میهمانی بخواند، شوقمندانه همگان را با خبر نمی کنیم به لبخندهای شاد؟ آیا بانگ برنمی داریم این دعوت را؟ حالا بزرگ بزرگان و خالق جهان ما را به حضورِ خاص و میهمانی ویژه خوانده است آیا جز با فرح و طرب، از آن سخن گفتن می تواند شکر نعمت باشد؟ نه، نمی شود. رمضان را باید پر از اشتیاق گذراند…..