یادداشت: مسئولیت معلم بودن

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir / در کلاسِ درس، تخته سیاه دیروز و وایت برد امروز، بدون نظر و نگاه و تدبیر معلم، پر نمی شود. اگر حرفی بر آن می نشیند. اگر مسئله ریاضی، حل می شود. اگر پرسشی پی پاسخ، نقش می بندد، همه و همه با اشراف معلم است. ذیل نگاه فردی که نسبت به مسائل، دانش دارد و حوالی مسائل را هم می کاود لذا شاهد پرورش دانش آموزان بر اساس یک مهندسی مشخص هستیم و می بینیم که در این ساحت، شاهد “خود رویی” نیستیم که گل بشود یا خار. همانی می شود که باید بشود.
همانی که در کتاب ها نوشته اند اما فضای مجازی، مثل کاغذِ سفید است. این ما هستیم که باید در آن به تولید معرفت و روشنی بپردازیم و ارزش افزا شویم والا، دیگران آن را به خدمت خواهند گرفت و چیزهایی خواهند نگاشت که فروکاهنده ارزش های انسانی باشد. خالی ماندنِ این فضا، با فرض این که دیگران هم آن را پر نمی کنند باز به نوعی “کفرانِ نعمت” های موجود است و برای ما مسئولیت آور. قطعا در قیامت هم ذیل دریافت آیه کریمه “بای ذنب قتلت” از ما باز خواهند پرسید که فرصت ها را به کدام دلیل، کشتید؟ چرا از این فضا، بستری نساختید برای روشن کردن چراغ تا بی خبران در تاریکی، شکار شیطان نشوند؟ مگر نخوانده اید این سخن سعدی را که ؛
بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
پس این چه روزگاری است که برخی از اعضای این پیکره، زخم برمی دارند و برخی از آوردن نوشدارو، خودداری می کنند؟ چرا به رفعِ غم، از چهره “ناشاد” گرفتاران در چنبره به شکارگاه تبدیل شده این فضا، دستی از آستین تدبیر بیرون نمی آورند؟ مگر قرار است فقط زلزله از زمین برخیزد یا سیل در زمین بنشیند و آوارگی ها را عیان ببینیم که به همت برخیزیم؟ نمی بینیم این زلزله های هولناک و سیل های بنیان کن را که در فضای مجازی هر روز فراوان قربانی می گیرد؟ نسبت به این قربانیان احساس همدردی و تکلیف نمی کنیم؟
بگذریم، فکر می کنم نسبت به این حوزه و کارکردش، تکلیف دینی و ماموریت ملی داریم. باید بکوشیم و از این ظرفیت تعاملی، با عمل شایسته و اندیشه متعالی استفاده کنیم. در این راهبرد هم باید از ظرفیت های متعدد بهره گیریم به ویژه ظرفیت ممتاز معلمان که در تعامل با نسل نو و فعالان فضای مجازی، جایگاهی ویژه و صاحب احترام دارند. آنان همان طور که دفتر ذهن و درس دانش آموزان را به کلام روشن، نورافشانی می کنند، می توانند با نقش آفرینی در این عرصه که بهتر است، این جبهه بخوانیم، ما را از وضع موجود به سوی وضع مطلوب راهنمایی کنند. ما پیشتر خوانده ایم که معلمانی چند با گذشتن از جان خود، برای نجات دانش آموزان خود از چنگ حوادث، اقدام کرده اند. هنوز به یاد داریم آموزگاران فرهیخته و جوانمردی را که خود سوختند تا لهیب آتش بر گونه نازک و معصوم دانش آموزان ننشیند. امروز هم آنان اند که می توانند از سوختن فرصت ها و ظرفیت دانش آموزان در این فضا جلوگیری کنند. امید به فردای بهتر هم همین را اقتضا می کند که معلمان، بزرگان و هادیان که نسل نو هم به آنان باور دارند و احترام می گذارند، در این حوزه هم دست آنان را بگیرند و نسبت به ظرفیت ها و مخاطرات آن توجیه شان کنند.