یادداشت: آدم را به ارزش عملش می سنجند نه درآمد کارش

امروز خراسان جنوبی – زنگویی / آدمی را باید به حاصلِ کارش سنجید. به همین مولفه هم باید ارزش گذاری کرد. آن که کارِ نیک می کند و دیگران از کار او بهره نیکو می برند، باید عزیز شمرده شود. کارگری که حاصل فعالیتش، نان می شود و در سفره مردم می نشیند . سقف می شود و بالای سر مردم، قرار می گیرد. خدمت می شود و در اشکال گوناگون، مشکل مردم را رفع می کند. گرما می شود و زمستان مردم را از زمهریر می رهاند.
خنکایی دل پذیر می شود و در تابستان، فضایی دل نشین می آفریند و….باید محترم شمرده شود که کار او در نهایت، احترام به انسان است. پیش تر هم گفتم که افراد را به میزان اثرگذاری شان باید ستود نه فقط درآمدی که از این کار به دست می آورند. اگر صرف درآمد ملاک بود باید مختلسان و قاچاقچیان را بلای سرمان جا می دادیم که به روزی، به امضایی، به کاروانی، اندازه عمر هزاران کار گر، درآمد دارند. اینان اما در اندیشه ایمانی و افکار مردم، منفورند. حق هم همین است که صاحبان سفره حرام را حرمتی نیست بلکه نفرت روز افزون است. زشتی و پلشتی است و چنان که در محضر حضرت مولانا می خوانیم، باید ریشه حسد، بد اخلاقی، کبر، نخوت، دراز دستی و آلوده زبانی را در لقمه پیدا کنیم. یک جایی، لقمه حرامی خورده ایم یا روزی ناپاکی به روح و جان خود داده ایم که به تنگنای این بیماری ها افتاده ایم؛
چون ز لقمه تو حسد بینی و دام
جهل و غفلت زاید، آن را دان حرام
اصلا هر چه هست، نتیجه لقمه هاست. از لقمه های پاک، نور خیزد و از حرام ها، دوزخ پدید آید. زندگی هم بر این دو مدار است. نمی توان “بی لقمگی” را تصور کرد که جز مرگ معنایی ندارد. این لقمه ها هستند که زندگی را ساز می کنند و جهت می دهند لذا باید به جد مراقب لقمه ها بود.
آنچه ما می خوریم، آنچه می نوشیم، آنچه می خوانیم، موسیقی که گوش می دهیم، برنامه ای که تماشا می کنیم و…همه برای ما “لقمه” هستند، لقمه هایی که فکر ما و نوع نگاه ما به هستی و نوع رفتار ما را شکل می دهند:
لقمه، تخم است و برش، اندیشه ها
لقمه، بحر و گوهرش اندیشه ها
به دیگر عبارت نیز می توان گفت: حلال ترین قوتی که به ما می رسد ، آن است که نتیجه اش عشق به انسان ها و هستی و میل خدمت به خلق و البته میل پرکشیدن به سوی جهان معناست:
زاید از لقمه حلال اندر دهان
میل خدمت، عزم رفتن آن جهان…
این روز ها که روزگار، در پیچ و خم مصائب مان گرفتار کرده است، باید بیش از گذشته به حلالی لقمه ها بیندیشیم. حلال اندیشی در این شرایط است که عیار ایمان و انسانیت را بالا می برد. کارگری که در تنگناها به این مهم توجه کند، قطعا به بهشت گشایش و رحمت خدا بار خواهد یافت که یکی از جلوه های «ان مع العسر یسرا» همین جاهاست…..