یادداشت: نوروز و درس سخاوتِ حضرتِ جواد (ع)

امروز خراسان جنوبی – رضا زنگویی zangoei@birjandtoday.ir / بهارِ امسال، قبل از آمدن، دو بهار پیش از خود دارد که هر کدام، به عظمت، هزار بار بزرگ تر از بهارند. روزهای نویی که نوشدن ایمان را به حدیث رقم می زنند و جهانی را فرا دید می گذارند که گل در گل بهار است و چشمه در چشمه نور.
زیبا خواهد بود اگر بهار را هم بر این سیاق بخوانیم و نوروز را چنین حدیث بخوانیم که ما را بر سفره عیدی تمام بنشاند. اولین روزِ نوی قبل از نوروز، عید میلاد حضرت جواد الائمه(ع) است. امامی که نامش، خود یک مکتب زندگی ساز است و به داد و دهش می خواندمان و چه زیباست که در آستانه نوروز که بسیاری از هم وطنان را شاید حال، ناخوش باشد، به شادمان کردن شان همت کنیم این ترجمان مشی حضرت جواد است در زندگی. رفتاری که به توسعه ایمان به امامت می انجامد. دست هم را بگیریم مایی که به هزار دعا از خدا می خواهیم به حرمت حضرت جواد(ع)، با ما سخاوتمندانه تر از همیشه رفتار فرماید کسی که تقاضای جود دارد باید به تکثیر خوی بخشندگی در زندگی، اهتمام داشته باشد.
من این خوی را در رفتار مردِ نانوا دیدم که در مغازه دیوار مهربانی داشت برای سفره های خالی. او دختری یتیم را هم با فرزندان خود به بازار برد تا همان طور که برای فرزندانش، جامه نو می خرد، دخترک را هم نو نوار کند. من خُلق آن بابای کارگر را می ستایم که به رغم تنگی معیشت، باز دو کودک یتیم را تحت حمایت دارد. این عین باور به امامی است که نماد جود و بخشندگی است. امام، فقط به سخاوت مالی نمی خوانند بلکه به ترویج سخاوت در رفتار هم تأکید دارند. نسخه ای که در نوروزِ پیش رو می تواند، به صفای زندگی بینجامد.
حضرت امام جواد(ع) با اسناد حدیث سیزدهم در صفحه ۳۲۸ کتاب امالی شیخ صدوق، می فرماید: “ملاقات و دیدار با دوستان و برادران – خوب -، موجب صفای دل و نورانیّت آن می شود و سبب شکوفائی عقل و درایت خواهد شد، گرچه در مدّت زمانی کوتاه انجام پذیرد.” نوروز نیز فرصت مناسبی است تا به دیدار هم برویم و با اهدای لبخند به نگاه مهربان یکدیگر، دل را صفا دهیم. حیف است نوروزی چنین سعید برسد که با دو آفتاب، قبل از بهار، جهان را حلاوت بخشیده باشد اما ما همچنان در تاریکنای قهر و کین و عداوت بمانیم.
وقتی خانه را تکانده ایم و غبارها را از در و پنجره گرفته ایم و زباله ها را بیرون گذاشته ایم، دیگر جای این نیست که زباله های متعفن قهر در دل بماند و سال نو را هم بر تقویم کهنه تورق کند. امام، ما را به دید و بازدید می خوانند تا صفا افزون شود. حاشا که فرمان امامِ مان را زمین بگذاریم. زمان و زمین بر ما به ناخوشی تنگ خواهند گرفت اگر چنین کنیم. از امام خود، راه بهزیستن بیاموزیم و گره از ابرو بگشاییم و از کار مردم نیز هم تا شایستگی “مأموم” بودن برای این امامِ جود و سخا باشیم. امامی که به عنایت همه روزهامان را نوروز می خواهد.