یادداشت: ضرورت خودسازی برای ادامه راه

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir / از خودمان شروع کردیم برای انقلاب. امام، از خودش شروع کرد و در زمانه ای که زمانِ او نبود و در میان مردانی که مردانِ او نبودند، خود را ساخت و چون این محقق شد، به ساختنِ یارانی همت گماشت که بتوانند بار سنگین انقلاب را به دوش بکشند. کسانی که حتی مرگ هم آنان را از پا نیندازد بلکه با شهادتِ خود، به موتور محرکه نهضت، شتابی بیشتر بخشند. چنین هم شد. آیت ا… غفاری، آیت ا… سعیدی و…. با شهادت خود، نهضت بیداری بخش امام را شعائی بلند دادند و “دامن پرورده های خمینی”، هرکدام خود به علمی برای قیام تبدیل شدند که از گوشه به گوشه این دیار قد می کشیدند. طاغوت به حبس و حصر و تبعید و مرگ شان می کشید اما باز سر برمی داشتند به مبارزه. زبان می گشودند به گفتن و این گفتن ها و گفتن ها و گفتن ها بود که اول دیده ها را گشود و بعد زبان ها را و بعد تر دست ها را و یک دفعه، طاغوت چشم گشود و کشور را در اختیار یاران روح ا… دید. او کسانی را پرورده بود و این نگاه را هم به جامعه منتقل کرده بود که چنانکه آیت ا… صفائی حائری در صفحه ۲۳ کتاب “نامه های بلوغ” می نویسد، به درستی دریابند که ” تمام باخت ما از این‏جاست که خودمان را به حساب نمى ‏آوریم! فقط حساب مى ‏کنیم چه به‏ دست آورده ‏ایم و نمى ‏بینیم چه از دست داده ‏ایم. ” این درس، باعث شد که به خود مان نگاه کنیم و این نگاه ما را به فهمی تازه از انسان و مأموریت های زمینی اش رساند. به این که باید عادت های پیشین و مشی تسلیم شدن در برابر شرایط را بر هم زنیم چه همان طور که استاد در جای دیگر می فرماید: ” در بینش اسلامی، رسولان تاریخ، برای شروع انقلاب خویش، از انسان و دگرگون کردن او مایه می‌گرفتند؛ چون مادام که انسان دگرگون نشده بود، هر دگرگونی دیگر، گرفتار همان فسادهایی می‌شد که از آن فرار کرده بود.” انقلاب هم نتیجه همین نگاه بود. این درست که بسیاری را دگرگون کرد اما یاران اصلی انقلاب اول به انقلاب در خویش و دگرگونی در نگاه خود رسیده بودند و صحنه میدانی انقلاب، عرصه عینی تحولات درونی شان بود. موفقیت های انقلاب هم دقیقا به همان اندازه ای است که “خودساختگان” در مصدر امور باشند و ناکامی ها هم درست از جایی آغاز می شود که “خودناساختگان” بر کرسی قدرت می نشینند و میدان را عرصه خودنمایی خویش می کنند. روشن است که حاصل کار آنان چه خواهد بود. “ذات نایافته از هستی بخش” قطعا نمی تواند “هستی بخش”شود. برای ادامه موفقیت انقلاب باز باید به خودسازی پرداخت. باید به مکتب تربیتی امام بازگشت. باید به امیری برخویش برسیم بعد به ارکان حکومت راه یابیم. اگر این شد، خواهیم توانست سربازی شایسته برای جمهوری اسلامی و بنده خوبی برای خدا و یاور خوبی برای مردم باشیم. یادمان باشد که انقلاب، نتیجه نهضت افراد خودساخته و از خویش گذشته ای بود که تحول و نوخواهی را روزی ما کرد. برای ادامه راه هم ما باید در مکتب خودسازی، به قامتی رشید برسیم تا شاهد رشد فضیلت های انسانی در جامعه باشیم.
ان شاءا… چنین بادا….