وقتی انسان در کنار شخص دیگری قرار می‌گیرد، چشم‌های او هم به یاری ‌اش آمده و در راه دست پیدا کردن به عیب‌ها کمکش می‌کند. در زندگی مشترک به جهت علاقه میان زن و شوهر و ارتباط زیادی که این دو با هم دارند، دو طرف علاوه بر اینکه می‌توانند در یافتن عیب‌ها به یکدیگر کمک کنند، در برطرف کردن این عیب‌ها نیز یاران خوبی برای یکدیگر هستند؛ البته این در صورتی است که هر دو طرف انتقاد پذیر باشند؛ یعنی تمایل داشته باشند همسرشان عیب‌های آنان را تذکر دهد. در ادامه این مطلب را به نقل از این چگونه بخوانید.

زن یا شوهری که عیب‌های همسر خود را تذکر می‌دهد، از محبوب‌ ترین همسران است؛ زیرا تذکر معایب یکی از مصادیق آشکار دوستی خالصانه می‌باشد. از سویی دیگر کسی که به دلایل غیر قابل قبول از گفتن عیب‌های همسرش پرهیز می‌کند، خواسته یا ناخواسته در مسیر دشمنی همسرش گام برداشته است.

رشد و پیشرفت فرد در تعاملات اجتماعی به میزان زیادی از انتقاد البته انتقاد مثبت و سازنده دیگران ناشی می شود. انتقادکردن در زندگی زناشویی نیز، موضوعی با اهمیت است که باید به ظرایف آن پرداخته شود زیرا حتی همسرانی که زندگی مشترک آرامی را تجربه می کنند، ممکن است در موقعیت انتقاد نتوانند یکدیگر را تحمل کنند.

به طور کلی باید گفت در زندگی مشترک برای برقراری ارتباط صحیح «نبایدهایی» وجود دارد که باید آن ها را شناخت. با شناسایی این نبایدها تازه مشخص می شود که چه باید بکنیم.

اختلاف نظر در زندگی مشترک امری کاملا طبیعی است؛ در رابطه مشترکی که بیان اختلاف نظر وجود نداشته باشد، همه چیز تصنعی است و یک نفر همیشه کوتاه می آید. این نوع رابطه در دراز مدت به بن بست می رسد و یکی از طرفین به حالت انفجاری خشمش را بیرون می ریزد، در عین حال وقتی یک طرف همیشه عادت داشته باشد دعوا راه بیندازد در طول زمان رابطه قطع می شود.

بسیاری از زوج ها نمی دانند که برای استفاده از واژه های «همیشه» و «هرگز» باید دقت زیادی کنند. این ۲ کلمه بسیار ساده یکی از بزرگ ترین موانع برقراری ارتباط سالم بین زوج هاست. تعمیم دادن یک رفتار همسر به تمام رفتار و شخصیت وی ضربه ی بزرگی به سلامت روان خانواده می زند.۶

گاهی همسران تلاش می کنند یکدیگر را مقصر یک اتفاق قلمداد کنند در صورتی که هیچ کس کامل نیست بنابراین هیچ کس دوست ندارد به دلیل اشتباهش سرزنش شود و همیشه مورد قضاوت منفی قرار بگیرد. وقتی یک نفر همیشه سرزنش کند، طرف مقابل به لاک دفاعی فرو می رود و هر دو از برقراری رابطه ی سالم باز می مانند. گاهی متهم کردن و تهدید کردن زوج رابطه را مخدوش می کند و حتی مطرح کردن آن در قالب شوخی ممکن است واکنش خصمانه طرف مقابل را به دنبال داشته باشد.

همسران باید بدانند رفتار قاطع با رفتار تهاجمی فرق دارد. داد و بی داد راه انداختن یک رفتار تهاجمی است، نه قاطع. گاهی همسران فکر می کنند که اگر بلند تر صحبت کنند، سخنشان شنیده می شود. این امر نشانه وجود نقص در رابطه سالم زوج در زندگی مشترک است. گاهی هم همسران به هنگام گفت وگو به یکدیگر توصیه اخلاقی می دهند. در صورتی که وقتی به همسرمان توصیه اخلاقی می کنیم، وی تصور می کند ما می خواهیم رئیسش باشیم یا برایش تعیین تکلیف کنیم. موضع گیری، اولین کاری است که طرف مقابل انجام می دهد، از این رو این کار در هنگام گفت وگوی همسران هیچ فایده ای ندارد. همچنین باید دانست ازدواج برقراری یک رابطه عاطفی و احساسی است تا قانونی، از این رو تذکر قانونی دادن بسیار اشتباه است.

گاهی همسران فکر می‌کنند می‌توانند با تذکر قانونی طرف مقابل را مجاب کنند در صورتی که یک رابطه احساسی و عاطفی را نباید تا سطح یک دعوای حقوقی پایین آورد. زندگی در چنین شرایطی مانند صحنه دادگاه می شود و از آن جا که در دادگاه دو طرف رابطه خوبی با هم ندارند، در زندگی مشترک هم نمی توانند با طرح دعاوی حقوقی از هم رضایت کسب کنند.