کم‌کم داشتم مطمئن می‌شدم که فرزاد واقعاً مرا دوست دارد. برای دوست داشتنش هیچ دلیل منطقی نداشتم، اما عقلم کار نمی‌کرد و فقط به بودن با او فکر می‌کردم. با اینکه نمی‌خواستم کسی از این ارتباط باخبر باشد، اما مادرم متوجه این دوستی شد و بشدت مرا توبیخ کرد و گفت: باید ارتباطم را با فرزاد قطع کنم، اما من نه تنها توجهی نکردم بلکه بخشی از نگرانی‌ام هم رفع شد چرا که دیگر خیالم راحت بود که مادرم هم از این دوستی خبر دارد.

اما چند هفته بعد بدترین روز زندگی‌ام اتفاق افتاد. من که به فرزاد اعتماد کامل داشتم و حرف‌هایش را باور کرده بودم با واقعیتی تلخ رو‌به‌رو شدم که دنیا روی سرم خراب شد. یک روز که به‌خانه دوستم رعنا رفته بودم او درباره دوست جدیدش با من حرف زد و گفت که خیلی همدیگر را دوست دارند، اما وقتی عکسش را به من نشان داد آنقدر شوکه شدم که دیگر نه چیزی می‌دیدم و نه صدایی می‌شنیدم. اشتباه نمی‌کردم عکس فرزاد بود. ناگهان یاد حرف‌های مادرم افتادم که می‌گفت: به حرف‌های فرزاد اعتماد نکن. تازه فهمیدم که چرا مرا از دوستی با او منع می‌کرد. وقتی به خانه برگشتم به فرزاد تلفن کردم و ماجرا را گفتم و از او خواستم دیگر سراغم نیاید.

چند روز از این ماجرا گذشته بود که فرزاد پیام داد و این بار از آن همه حرف‌های عاشقانه و احساسی دیگر خبری نبود. لحنی جدی و تهدیدآمیز داشت. گفت: اگر به خواسته‌هایش تن ندهم عکس‌هایی را که از من دارد همه جا پخش می‌کند و آبرویم را می‌برد. به خاطر ترس از آبرو‌ریزی پول‌هایی که فرزاد می‌خواست را برایش فراهم می‌کردم، اما بی‌فایده بود چرا که هر بار خواسته‌هایش بیشتر می‌شد. دیگر از این وضع خسته شده بودم. تا اینکه یک روز که با او قرار ملاقات داشتم در خیابان باهم درگیر شدیم درست همان موقع عمویم که خانه شان نزدیک خانه ما بود این صحنه را دید. او که نمی‌دانست ماجرا چیست جلو آمد و فرزاد را به شدت کتک زد.

در این درگیری سر فرزاد شکست و برای شکایت به کلانتری رفت. وقتی متوجه این ماجرا شدم تصمیم گرفتم موضوع اخاذی‌های فرزاد را به مادرم بگویم هر چند می‌ترسیدم این پسر شرور عکس هایم را پخش کند و آبرویم جلوی خانواده‌ام برود، اما دیگر طاقت نداشتم به این وضعیت ادامه بدهم. آنقدر از سوی فرزاد تحت فشار روحی بودم که حتی تصمیم به خودکشی گرفتم، اما بالاخره خودم را راضی کردم تا همه ماجرا را به مادرم که همیشه بهترین سنگ صبورم بود بگویم و از او کمک بخواهم.

سرهنگ اکرم حسین‌زاده رئیس امور رسانه معاونت اجتماعی فرماندهی انتظامی استان البرز گفت: آنچه در این پرونده قابل تأمل و بررسی است روابط بین دختران و پسران است در بیشتر این روابط دختران تصور می‌کنند دیدگاه پسر‌ها نیز همانند آن‌ها است. اساس روابط دوستی، شناختن دیدگاه‌ها و طرز فکر جنس مخالف در رو‌به‌رو شدن با وقایع و اتفاقات است، تا بتوان از این تجربه در زندگی مشترک استفاده کرد. اما این یک اصل گمشده در روابط دوستی دختران و پسران است.

پسران در روابط دوستی به غریزه جنسی خود بیشتر بها می‌دهند. آن‌ها در تمامی ملاقات‌های بعدی دنبال فرصتی برای تأمین این نیاز هستند و تا زمانی که طرفشان پاسخگوی این نیاز باشد به این رابطه ادامه می‌دهند.

اما هر زمان که طرفشان از ادامه رابطه جنسی خودداری کند، اخلاق و رفتار پسر تغییر می‌کند و آن رابطه را به هم می‌زند. این رابطه‌های نسنجیده سرانجام به جایی می‌رسد که شاهد وقوع پرونده‌های تجاوز، اخاذی و حتی گاهی اوقات وقوع جنایت می‌شویم.

وابستگی‌های احساسی گاهی اوقات چشم تعقل را برای دختران کور کرده و در نهایت خودشان زمینه روابط سیاه را فراهم می‌کنند. سراب دوستی این روز‌ها با فراگیر شدن فضای مجازی بیشتر و پیچیده‌تر شده است. رها کردن نوجوانان در این فضای بی‌سروته درنهایت چنین دوستی‌های کاذب را فراهم می‌کند.

شاید اگر مادر این دختر بیشتر پیگیر حال وهوای دخترش بود وساعت‌های زیادی او را تنها رها نمی‌کرد و با ایجاد روابط صمیمانه مانع تصمیم غلط او می‌شد هرگز در چنین شرایطی گرفتار نمی‌شد. مادران و پدران باید نحوه برخورد با فرزندان خود بخصوص در دوره نوجوانی و جوانی را آموزش ببینند. در اکثر پرونده‌هایی که شاهد بدعت‌های اخلاقی بین دختران و پسران هستیم والدین رفتار صمیمانه با آن‌ها نداشته‌اند.