یادداشت: ۷آذر، قهرمانی نسل آرش

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir / ما ملتی قهرمان پروریم. تاریخ ما را قهرمانانِ واقعی می سازند ما مثل بعضی از کشور های دیگر نیاز نداریم برای تاریخ سازی، قهرمانان تخیلی بسازیم و پرده سینما را عرصه بروز قهرمانی ها کنیم و با آن برای خود به تعریفِ هویت بپردازیم. ما اسطوره های مان را زندگی و به اسوه هایی تبدیل می کنیم که می تواند در رزمگاه به واقعیتی بی بدیل تبدیل شود. زمین و آسمان و حتی دریا، گواهِ ظهورِ قهرمانانِ بزرگ ماست. تاریخ به احترام کسانی بر می خیزد که ایستادن را و حتی ایستاده مردن را معنایی نو شدند تا دریا هم به هر قطره گواه آن حماسه عظیم شود. عملیات بزرگ مروارید را می گویم. همان عملیاتی که نیروی دریایی عراق را به صفر رساند و سیادت دریایی ایران را امضایی ماندگار نهاد. در جریان این عملیات، نسلِ آرش، تیر های غیرت را در چله نهادند و به سوی دشمن شلیک کردند و نتیجه این شد که؛ ۴ فروند قایق موشک‌انداز عراقی کلاس «اوزا» و ۷ فروند شناور دیگر عراقی غرق شده و ۶ فروند میگ-۲۳، یک فروند میگ-۲۱ و یک فروند بالگرد سوپر فرلون نیروی هوایی عراق سرنگون شدند. همچنین در این عملیات فانتوم‌های ایرانی سه فروند میگ-۲۳ عراقی را سرنگون و دست کم سیزده کشتی حامل موشک و اژدر را با استفاده از موشک ای‌جی‌ام-۶۵ ماوریک غرق کردند. البته در این رزمِ بی امان، ناوچه قهرمانِ پیکان هم در پهنه نیلگونِ خلیجِ همیشه فارس، جاودانه شد و یک فروند فانتومِ نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی نیز در این جاودانگی همراه پیکان شد اما نقشی که این نبرد، با قوت تمام ایفا کرد، طهارتِ دریا از آلودگی وجود متجاوزان بود. بعد این ضربه بزرگ، عراق از دریا محو شد و صدور نفتش نیز با مشکلات عدیده مواجه شد. چنانکه در خاطرات آیت ا… هاشمی رفسنجانی در کتاب ” روزی که نیروی دریایی عراق ‘فلج شد” به مناسبت ” سی‌وپنجمین سالگرد عملیات مروارید” آمده است: عراق برای صدور نفت خود مجبور شد به اردن و ترکیه متوسل شود و امکان صدور نفت از طریق خلیج فارس برایش ممکن نبود: عراقی‌ها برای صدور نفت به بندر جیهان ترکیه متکی بودند و مقداری هم توسط تانکرهای نفت کش از طریق «اردن» صادر می‌کردند …. عراق نتوانست کشتی‌ها و سلاح‌های فراوان جنگی که از ایتالیا خریده بودند را به منطقه بیاورد. این البته یک روی سکه بود؛ موفق و مانا، روی دیگر سکه هم باز پیروزی ما بود که هم توانستیم، نفت خود را صادر و هم نیازهای خود را از طریق دریا وارد کنیم. چیزی که مثل خار در چشم دشمن می نشست و احساس حقارت را در همه نفس هایش، تکرار می کرد. باری، ۷ آذر، فقط یک برگ از تاریخ قهرمانی های ملتی است که همواره در این قامت ظاهر شده است و قهرمانی را به پهلوانی گره زده تا گره از مشکلات دیگران هم بگشاید. ما پهلوان زاده ایم. ما، همه مردمی که در ایران زندگی می کنیم، ریشه در پهلوانی داریم. این ریشه، امروز هم باید به بار بنشیند و “بَر” بدهد و کام جهانیان را شیرین کند. حیف است با این پیشینه پر افتخار، نگاهِ مان به قهرمانانِ کارتونیِ بیگانه باشد. به خود نگاه و به خدا توکل کنیم تا موفقیت، روزیِ هر روزه مان شود…