توسعه شادی، رسالت ملی

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir / تقسیم شادی‌ها. این سنتی دینی و ملی است که به شعار هم تبدیل شده است؛ بیایید شادی‌های مان را تقسیم کنیم! این فراخوانی است که هر از گاه بدان دعوت می‌شویم تا در یک حرکت جمعی، به یاری یکدیگر بشتابیم. گفتم یکدیگر، چون برخوردار هم در جای خود نیازمند لبخندی است که از لبان دیگری برمی خیزد و در دل او مثل غنچه، باز می‌شود. نیازمندان هم به دستِ گرمی که به سوی شان دراز شود، دل گرم می‌شوند و خیلی راحت، از زمستانِ تنهایی، می‌گذرند. این داد و ستد است که به زیست انسانی رونق می‌دهد. یعنی رونق زندگی، می‌طلبد تا به تقسیم شادی‌ها بپردازیم و دیگران را در شادترین لحظات زندگی‌مان، صاحب سهم بدانیم تا ما را هم در لحظات شاد و انرژیک سهیم کنند. برای رسیدن به جامعه‌ای شاد یک راه امن وجود دارد و آن همین توزیع توسعه مند شادی‌هاست که همه آحاد جامعه می‌توانند در آن نقش آفرین باشند. این حرکت اجتماعی را البته باید اول از درون خانه و جمع خانواده شروع کرد. این البته می‌طلبد تا سکه را جوری طراحی کنیم که فقط یک رو داشته باشد. یک روی شاد بدون این که پشتی داشته باشد به خط غم. حیف است که غمی از نگاهِ ما برخیزد و بر نگاهِ دیگری بنشیند و به دلش راه یابد. ما باید جلوه‌ای از جمالِ دوست باشیم و حامل پیغام فرحناکِ حضرتش. غم را اما به ساحتِ حضرتِ او راه نیست. شُکر هم از جنس شادی است و باید مدام بر این مدار بود. مرحوم استاد آیت ا… حائری صفائی در صفحه ۲۳ کتاب “روابط متکامل زن و مرد” نگاهی بیداری بخش به تنظیم روابط در خانه دارد و می‌فرماید: از کسانى نباش که رنج‌هایت و گرفتارى‌هایت را از نگاه و چهره و حالت‌هایت به هر کس منتقل کنى. سختى‌ها، میهمان تو هستند. آن‌ها را به دل‌هاى همسر و خانواده‌ات سرازیر نکن. اگر ناتوان هستى، با توانگرى سفره‌ دلت را باز کن، تا کارى صورت بگیرد، نه فقط‌ درد دلى بر خاطرى آتش بیندازد. این خوب است که همسر تو محرم دارایى‌ها و شادى‌هاى تو باشد، ولى لازم نیست که از گرفتارى‌هاى تو و مشکلاتى که رزق تو هستند، سنگینى و سختى ببیند. مگر آنکه کارگشا باشد، نه فقط‌ سنگ صبور. بله، هیچ جا نگفته‌اند که غم‌هاتان را تقسیم کنید اگر چه به غمگساری عنایت شده است اما ما نباید به توزیع غم کمک کنیم. اگر جایی زبان به طرح مشکلات می‌گشاییم باید امیدِ رفع آن و اصلاح امور باشد و الا جز توسعه اندوه، نتیجه‌ای نخواهد داشت. بسطِ غم هم نه تنها فرد و خانواده را که جامعه را هم به مشکلات مضاعف دچار می‌کند. از جامعه دچار مشکلات هم نمی‌توان امید رستگاری در حد عالی داشت. به باور من امروز توسعه شادی، رسالتی است ملی و برای رسیدن ایران به جایگاه شایسته باید به تکثیر فرح و شادی پرداخت.