وبسایت روزنامه امروز خراسان جنوبی
امیررضا کمیلی کاراته کای ۱۶ ساله خراسان جنوبی می گوید: با وجود اینکه در ورزش کاراته مشکلات فراوانی وجود داشته است هنوز ناامید نشده ام و با علاقه زیادی که به این ورزش دارم باز هم آن را ادامه می دهم و تنها ناامیدی من از ناداوری هایی است که گاهی انجام می شود. با او در ادامه بیشتر آشنا می شویم.
*از چه سالی کاراته را شروع کردید؟
از ۹ سالگی به سمت ورزش کاراته کشیده شدم البته از ۶ سالگی هم ژیمناستیک کار می کردم ولی به دلیل تغییر مکان زندگی به باشگاه کاراته رفتم و علاقه پیدا کردم و ادامه دادم.
*تاکنون چه مقام هایی کسب کرده اید؟
مقام های قهرمانی و نایب قهرمانی کشوری دارم و مقام های استانی که خیلی زیاد است و دان یک کاراته را هم دارم. همچنین به دلیل اینکه در این سمن نمی توانم مدرک مربی گری دریافت کنم با حمایت استادم به افرادی که سنشان از من کمتر است و تازه به این ورزش می آیند آموزش می دهم.
*حمایت ها از رشته کاراته چگونه است؟
حمایت ها از رشته کاراته نسبی است چون سبک ها، کلاس ها و رشته های مختلفی دارد برخی از آنها بیشتر مورد حمایت قرار می گیرد مثلا الان که سبک های کنترلی بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. در دیگر رشته های ورزشکاران باید هزینه خود را پرداخت کنند و این نوع مشکلات در دیگر رشته های ورزشی نیست چرا که به این اندازه زیرشاخه ها و سبک های مختلف ندارند. رئیس هیئت کاراته هم به دنبال پیشرفت و توسعه این ورزش در استان است ولی یک نفر مگر چه مقدار می تواند کار انجام دهد. او در حد توان خود عمل می کند و حتی به تمام ورزشکاران کمک هایی می کند. همچنین انتظار داشتیم وقتی در این نوع مسابقات آزاد و سختی که شرکت می کنیم و از نظر دشواری مانند مسابقه های خیابانی است بیشتر دیده شویم و از ما هم تجلیل شود.خانواده هم در اوایل چندان علاقه ای نداشتند چون آسیب دیدگی هایی که داشتم را نمی توانستند تحمل کنند ولی اکنون معتقد هستند که باید تا جایی که می توانم ادامه دهم و حمایت های زیادی از من داشته اند.
*چه مشکلاتی داشته اید؟
در وزن و سبک ورزشی ما بُرد و باخت معنایی ندارد چرا که بوده اند کسانی که با یک خطای کوچ برنده شده اند و کسی متوجه نشده است و ناداوری در مسابقات دیده می شود. مشکلات کاراته آزاد و کلاس که کمتر دیده می شود این است که ریسک و خطر آن بالا است و تمام هزینه ها را هم خود ورزشکار پرداخت می کند در پایان شاید لوح تقدیر داده شود و من به دلیل مسائل مالی دیگر نتوانسته ام در مسابقات شرکت کنم.سالنی هم که در آن کار می کنیم تا امسال که مشکلات گرمایشی و سرمایشی داشت ولی فعلا که گویا برطرف شده است.از نظر تجهیزات هم که از شهریه بچه ها برای آنها گرفته می شود و باشگاه که تجیهزات خاصی در این زمینه ندارد و هیئت هم به ما تجهیزات خاصی نداده است.
*برنامه شما برای آینده چیست؟ آیا تاکنون ناامید شده اید؟
زمزمه هایی شنیده می شود که امکان دارد سبک کیوکوشین جزو ورزش های المپیکی شود و اگر این اتفاق بیفتد می توان به آینده امیدوار بود و من هم می خواهم این سبک را ادامه دهم تا بتوانم در مسابقات آسیایی، جهانی و المپیک مقامی کسب کنم.علاقه خاصی به کاراته دارم و با وجود تمام مشکلاتی که در آن است می خواهم ادامه دهم و تاکنون ناامید نشده ام و حتما تا کسب مقام های بیشتر و دریافت مدرک مربی گری ادامه می دهم. به نظر من کسی که وارد ورزش کاراته می شود دیگر نمی تواند از آن خارج شود چرا که وقتی با این سختی کاراته کار می کنیم خیلی سخت است که بخواهیم در نیمه آن را رها کنیم. ناامیدی که داشته ام در حزوه داوری بوده است چرا که ۲ سال کار رکردم ولی به دلیل بی توجهی و ناداوری آنها نتوانستم به قهرمانی دست پیدا کنم و این خیلی سخت است.
همچنین هدف دیگری که دنبال می کنم این است که افراد بیشتری را به این ورزش علاقمند کنم تا وارد این رشته شوند چرا که کاراته ورزش اخلاق است و اگر حتی به صورت حرفه ای کسی نخواهد ادامه دهد ولی در زندگی شخصی فرد تأثیر خیلی خوبی خواهد داشت و با رشد روحی که خواهد داشت بر مشکلات و سختی ها فائق می آید. از خانواده ها هم می خواهم اگر فرزندشان به این ورزش علاقه دارد از او حمایت کنند چرا که فقط موضوع قهرمانی نیست بلکه در تمام زندگی نشانه های مؤثر آن را خواهند دید.
