این به معنی مجبور کردن کودکان به تمرکز نیست، بلکه به آنها فرصت دادن است و این مسئله به خصوص در سالهای اول زندگی خیلی مهم میشود، مرحله ای از زندگی که مغز به طور قاطع پیشرفت میکند و زمانی که بچه ها نسبت به حواس پرتی خیلی حساس هستند.
محققان مغز کودک، کشف کرده اند که نوزادان دارای دید وسیعی هستند و قادر به تمرکز روی یک جسم خاص نیستند و نمی توانند یک جسم را از دیگر جسمها تشخیص دهند، در صورتی که بچه های بزرگتر می توانند.
البته این توجه فانوس مانند در کودکان و نوپاها، آنهارا به یادگیرنده های فوق العاده ای تبدیل می کند، ولی هنوز تمرکز کننده خوبی نیستند.
بنابراین وقتی آنها روی یک چیز یا فکر تمرکز میکنند – مهم نیست که از نظر ما چقدر ناچیز و اندک باشد- باید آن را بشناسیم و آنرا ارزیابی کنیم نه اینک به هر دلیلی آن تمرکز را قطع کنیم.
رفتار رایجی که در شرایط مختلف با بچه ها داریم اینست که از آنها آن چیزی که خودمان می پسندیم را توقع داریم. در حالیکه اگر اجازه دهیم خودشان رفتارشان را انتخاب کنند، می توانند بهتر روی مسائل تمرکز کنند.
تصور کنید روی موضوعی که برایتان مهم است تمرکز کرده اید و یکدفعه کسی که دوستش دارید آنرا قطع می کند.
اینکار به مقدار زیادی سخت نیست ولی رنج آور است، ولی اگر به طور مداوم تکرار شود، کار سختی برای تمرکز کردن خواهید داشت.
در این موقعیت، احساس می کنید کمی نادیده گرفته می شوید.
وقتی کودکی در هر سنی در حال تمرکز کردن است، درست است که چیز با ارزش و اضافی را یاد نمیگیرد ولی در هر صورت ماهیچه های مغزش برای تمرکز انعطاف پیدا میکنند و این برای رشد مغز فرزندمان بسیار مفید است.
کودکان وقتی که خودشان انتخاب کنند روی چه چیزی تمرکز کنند، تمرکزشان بیشتر سازنده می شود.
در طول سال، چندین موقعیت پیش روی آنها وجود دارد که آنها به یک بیداری برای تمرکز نیاز دارند.
هر چقدر که فرصتشان برای تمرکز روی چیزهایی که خود انتخاب کرده اند بیشتر باشد، قابلیت های مغزشان هم بهتر می شود.
پس هر موقع فرزندتان در تفکر عمیق فرو رفت و تمرکز کرد، قبل از اینکه با صدای بلند فریاد بزنید: ” حواست کجاست؟، از خود بپرسید که توجه او به شما برای او بهتر است یا تمرکز عمیق او؟