یادداشت امروز/شما چه چیز هایی را فراموش می کنید؟!

امروز خراسان جنوبی – زنگویی
zangoei@birjandtoday.ir
فراموش کار شده ایم نه اینکه مسائل جزئی را از یاد ببریم، نه اتفاقا آن ها کم و بیش در یاد می ماند و یا بعد مدتی خود را از زیر غبار فراموشی بیرون می کشد و رخ می نماید. تازه فراموش بماند هم چندان ضرر و خطری تهدیدمان نمی کند اما گاه یک چیز را از یاد می بریم که خطرش هم برای ماست و هم برای جامعه. ضررش روز افزون است و هم ما را به زیر می کشد و هم دیگران را بر خاکستر می نشاند. اجازه بدهید از زبان کم بدیل حضرت مولانا بخوانیم که در اثر قیمتی “فیه ما فیه” به ماجرا، پرداختی چنین دارد که؛ ﮐﺴﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻡ! ﻣﻮﻻﻧﺎ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﯽ ﺑﺎﮐﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﺩ؛ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺮﺳﺎﻧﯽ، ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﯼ.
ﺍﺯ ﺁﺩﻣﯽ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﻫﺎ، ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ، ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﮔﺮﺍنبهاﯼ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺳﺎﻃﻮﺭ ﮔﻮﺷﺖ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﺁﻥ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺭﺍ بی کار ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ؛ ﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﯾﮕﯽ ﺯﺭﯾﻦ ﺷﻠﻐﻢ ﺑﺎﺭ ﮐﻨﯽ ﯾﺎ ﮐﺎﺭﺩ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻓﺮﻭ ﺑﺒﺮﯼ ﻭ ﮐﺪﻭﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﮐﻨﯽ.
ﺍﯼ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﯿﺨﯽ ﭼﻮﺑﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﻣﻔﺮﻭﺵ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮔﺮﺍنبهاﯾﯽ! …
حالا نگاه کنیم که چه چیزهایی را فراموش می کنیم و چه چیز هایی در یاد ما می ماند! با هزار تاسف ما “خود” را فراموش می کنیم که اگر چنین نبود روزگار هم این نبود! ما خود را فراموش کرده ایم و نتیجه هم این است که خدا را فراموش می کنیم چه امام علی(ع) در جلد پنجم غرر الحکم می‌فرمایند: «مَنْ عَرَفَ نفسَه فقد عَرَفَ ربَّه»؛ کسی که خود را بشناسد، تحقیقاً پروردگارش را می‌‏شناسد.خب، مفهوم دیگر این حدیث هم این می شود که هرکس خود را نشناسد، خدای خود را هم نمی شناسد و هرچه بدبختی است از همین خدانشناسی است. این خدا نشناس ها هستند که خلق خدا را به بلا می اندازند. این خدا نشناس ها هستند که حق مردم را می خورند. این خدا نشناس ها هستند که به قیمت خاکستر نشین کردن مردم، برای خود کاخ می سازند. این خدانشناس ها هستند که گرانی به بار می آورند و دست مردم را از سفره کوتاه می کنند. این خدانشناس ها هستند که هزار گره در کار مردم می اندازند و برای لقمه ای افزون تر در دنیا، همه آخرت خود را می بازند. نادان اند این ها که خود را رند روزگار می شمارند. خاوری هم که باشی، با آن سن و سال مگر چقدر دیگر می توانی عمر کنی که از سایه خود هم بترسی و نفرین یک ملت را در نفس به نفست حس کنی. باری انسان اگر ” خود ” را از یاد ببرد، خدای خود را از یاد خواهد برد و این را که از یاد ببرد اگر همه چیز جهان را هم به خاطر بسپرد به پشیزی نخواهد ارزید. مراقب باشیم به این نسیان بزرگ دچار نشویم که نتیجه اش خسران بزرگ است….