وبسایت روزنامه امروز خراسان جنوبی
امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir
بزرگ که باشی، همه دنیا هم که جمع بشوند نمی توانند کوچکت کنند. درست مثل تعز من تشاء است این بزرگی. وقتی خدا می خواهد یک نفر را برکشد، همه عالم هم جمع شوند نمی توانند او را به زیر بکشند. روی دیگر سکه هم این است که اگر کوچک باشی، همه دنیا نمی توانند بزرگت کنند و عزت دهند. به بالاترین نقطه هم ببرندت، خدا که نخواهد از همان بالا می افتی و استخوانت سخت در هم می شکند. این هم قصه ای است که در زندگی بسیار دیده ایم و یکی از جلوه های تام و تمام “تعز من تشاء و تذل من تشاء” را در ماجرای اسارت دیدیم. بچه های ما چون بزرگ بودند، دشمن نتوانست آنان را به حصار گیرد و بشکند. فشارها و شکنجه هایش را به توان توطئه و خیانت منافقین هم که ضریب داد باز نتوانست در اراده آهنین و “کاظمی” دلاوران ما خلل اندازد. همه وسوسه ها را هم که به کار برد و خناسی ها هم که افزون کرد باز نتوانست هژمونی غالب و فرهنگ برتر ما را بشکند و کار به جایی رسید که فرزندان ما جبهه را به قلب دشمن بردند و زندان بانان خود را به اسارت گرفتند تا جایی که در خاطرات برخی از نظامیان دشمن می خواندیم که به این مسئله اذعان داشتند که ما به ظاهر آنان را در اسارت داشتیم اما در حقیقت خود ما اسیر آنان بودیم. درست می گفتند آن ها. رزمندگان ما با مقاومت و پا فشاری بر حق و با اخلاق کریمه خود آنان را اسیر خویش داشتند. نوع رفتار بچه های ما با نظامیان دشمن، به مثل همان قصه ای بود که در دبستان می خواندیم. قصه چشمه و سنگ! کوه سنگ بود دشمن اما زلال آب نه تنها از کنار آن کوه سنگ برای خود راه باز کرد که بر همان سنگ سیرتان هم اثری چنان گذاشت -به برکت انفاس خالص و قدسی شده مردان مجاهد- که در وجدان مرده خود هم احساس درد می کردند! بله، بزرگ که باشی، راه برایت باز می شود. نمی توانند پیراهن تنگ به جانت بپوشانند حتی در اسارت. این فرایند اسارت است که در نقشه راه شما، معنایی نو می یابد و زندان و اردوگاه، مکانی می شود برای اینکه حق خواهی و مجاهده خویش را با تعلیم و تربیت و تعالی اخلاقی، ارتقا دهی و از همین زمانی که دشمن می خواهد تو را از حرکت باز دارد، حرکت را به اوج برسانی تا وقتی دوران اسارت تمام شد و به کشور برگشتی با ظرفیت مضاعف در خدمت ملک و ملت باشی. اگر کارنامه آزادگان را نگاه کنیم، خواهیم دید که آنان استفاده از تک لحظه ها را هم از یاد نبردند بلکه تا توانستند خود را فربه کردند و بعد به عنوان سرباز وطن به فضای سازندگی وطن گام نهادند و بزرگی را معنایی تازه شدند…..
