ورزش تفریحی بیماران خاص

عادل گلیان و مریم سلیمانی دو ورزشکار از هیئت بیماران خاص هستند که با وجود مشکل کلیوی توانسته اند بر سکوی افتخارات بایستند. این زوج برای صعود در تلاش و تکاپو هستند اما نیاز به حمایت ها دارند و می خواهند  بیشتر به جنبه حرفه ای ورزش توجه شود .
از چه سالی ورزش را شروع کردید و‌ از چه زمانی مشکل کلیوی داشتید؟
-عادل گلیان هستم و از ۶ سالگی درگیر بیماری کلیوی بودم. در ۱۱ سالگی مادرم کلیه به من اهدا کرد ولی حدود ۸ سال بعد بدنم کلیه را پس زد و مجبور شدم دوباره دیالیز شوم و ۴ سال زیر دیالیز سفاقی بودم  که خیلی عوارض دارد و من مشکل قلب و مثانه و انحراف پا پیدا کردم و ۲ سالی می شود که دوباره پیوند کلیه شدم. از دوران مدرسه پینگ پنگ بازی می کردم و در سال ۸۶ به اولین مسابقات اعزام شدم چندین مقام کشوری دارم در مسابقات تیمی پنجم و انفرادی چهارم و در سال ۹۳ به اردوی تیم ملی دعوت شدم ولی چون در آن زمان دیالیز سفاقی می شدم آنها قبول نکردند و اکنون هم دوباره در حال تمرین هستم.
-مریم سلیمانی هستم از سال ۸۴ یعنی ۱۷ سالگی نیاز به دیالیز پیدا کردم و ۲ سال بعد پیوند کلیه داشتم که ۸ سال کار کرد ولی بعد پس زد ، تا ۴ ماه قبل که دوباره پیوند داشتم. در سال ۹۲ وارد هیئت شدم و در رشته دو و میدانی پرتاب توپ مقام دوم و در دوی ۱۰۰ متر هم مقام چهارم را به دست آوردم ولی به دلیل مشکلات نتوانستم ادامه دهم.
چگونه با هم آشنا شدید؟
در هیئت ورزشی سال ۹۴ هر دو به عنوان دبیر کمیته پیوند و کمیته دیالیز فعالیت می کردیم و آشنا شدیم که البته در ابتدا مشکلات فراوانی داشتیم. پدر خانمم می گفت که  بهتر است این اتفاق نیفتد چون مشکلات زیادی خواهیم داشت ولی بعد راضی شدند، چرا که به نظر ما وقتی دو نفر یک بیماری دارند بهتر هم را درک می کنند و حتی خانواده ها هم همدیگر را بهتر درک می کنند و با هم کنار می آیند، خوشبختانه در این مدت برای زندگی ما اینگونه بوده است.
چه مشکلاتی برای انجام امور ورزش دارید؟
برای آقایان مشکلات زیاد است چرا که به دلیل بیماری توانایی کاری خود را از دست می دهند و من به دلیل انحراف پا و مشکل قلب نمی توانم کار کنم. خوشبختانه بنده و همسرم تحت پوشش کمیته امداد هستیم و اگر کمک آنها چه در زمینه خرید دارو و اسکان نبود نمی دانم چگونه می توانستم از پس این همه هزینه و مشکلات برآیم، در حالیکه ۳ داروی اصلی بیماران خاص باید رایگان باشد ولی اینگونه نیست و به همان قیمت اصلی باید خریداری کنیم متاسفانه بیمه هم چندان حمایتی از بیماران نمی کند. همچنین کسانی که پیوند دارند هر ماه باید آزمایش خاص بدهند که بر اساس نتایج آن متوجه می شوند وضع کلیه پیوندی خوب است یا نه و دارو را منطبق با شرایط جدید تجویز می کنند ولی در بیرجند این آزمایش خاص انجام نمی شود و همه بیماران پیوندی مجبورند به مشهد بروند که هزینه ایاب و ذهاب و اسکان را در پی دارد.
مشکلات شما و سایر ورزشکارانی که درگیر بیماری هستند چیست؟
اکنون برای ورزش بانوان فعالیتی ندارم به دلیل اینکه تازه پیوند داشتم ولی قبلا که برای مسابقات رفتم در سال ۹۲امکانات و ‌زمین نداشتیم و برای اولین بار زمین مخصوص را در مسابقات دیدم.در آن زمان که ما شروع کردیم کسی اصلا بیماران خاص را نمی شناخت و با افراد ناشنوا در یک هیئت بودیم. اکنون هیئت جداگانه ای داریم ، از این نظر وضع خیلی خوب شده است، ورزشکاران این هیئت شناسنامه دار شده اند و فرهنگ سازی خوبی انجام شده است ولی از نظر سالن و وسایل محدودیت هایی داریم که باید بر طرف شود با این حال همین که فضایی برای تمرین و ورزش بیماران خاص وجود دارد قدم بزرگی است.از نظر سالن قول داده اند که سالن جدیدی به هیئت داده شود که در صورت افتتاح برای بچه ها خیلی خوب است. سالنی که داریم خیلی کوچک است و اینکه مثلا چند رشته تنیس روی میز، دارت و تیراندازی درکنار هم تمرین کنند خیلی سخت است.مشکل دیگری که وجود دارد مربی است، مربیانی که هیأت برای بیماران گرفته اند از همه نظر خوبند مشکل انجاست که به چشم بیمار به ما نگاه میکنند به همین دلیل من مربی خصوصی گرفتم که مسئولین هیأت موافقت کردند هزینه ها را بپردازند اما تا به حال هیچ کمکی در این زمینه به بنده نشده دلیل اینکه مربی سابق و‌خصوصی خودم را رها نمی‌کنم این است که مانند یک فرد سالم و عادی با من رفتار می کند و در تمرینات جدی است ولی متأسفانه مربی هایی که در هیئت بیماران خاص هستند بیشتر  با نوعی دلسوزی رفتار می کنند و سخت نمی گیرند که به نظر من خیلی اشتباه است. خرید تجهیزات ورزشی از دیگر مشکلات است که با هزینه خود خریداری می کنیم و باز هم با نبود همکاری هیئت مواجه هستیم.
چه درخواستی دارید؟
درخواست ما این است که به جنبه حرفه ای ورزش بیماران خاص بیشتر توجه شود چرا که اکنون هیئت بیشتر به فکر کارهای فرهنگی و نشاط بیماران خاص است ، هزینه ها بیشتر در آن سمت خرج می شود هر چند این خود کار خیلی بزرگی است که بیماران را از خانه خارج کرده اند ولی اینکه به ورزش بیماران خاص فقط به چشم یک تفریح نگاه شود خوب نیست و به افرادی مثل ما که به صورت جدی و حرفه ای ورزش را دنبال می کنند از نظر امکانات توجه بیشتری شود. در کل در هیئت جدید کارهای خیلی خوبی انجام شده است. در اوایل کار با مشکلات زیادی رو به رو بودیم که اسلامی رئیس هیأت بیماران خاص آنها را حل می کرد ولی همین که امتیازات بیشتری به ورزش بیماران خاص بدهند بهتر است.همچنین من به ورزش به چشم یک شغل نگاه می کنم که بتوانم در آینده از آن درآمد زایی داشته باشم.