کم حرف باشید: بله؛ والدینی که زیاد حرف می‌زنند و مرتب به فرزندانشان امر و نهی می‌کنند باعث می‌شوند حرفشان خریدار نداشته باشد. به‌ جای «بکن، نکن»‌های مکرر، یک بار حرفتان را بزنید و منتظر نتیجه باشید. بعد از آن، فقط وقت عمل به تنبیه یا تشویق است. یادتان باشد اگر حرف تان در دفعه اول مفید نبود، در دفعه دوم حتماً مضر خواهد بود!

بچه را زیاد نپایید: درست است که می‌خواهید فرزندتان بعد از دستور شما فوراً آن را انجام دهد، اما این روش درستی نیست. خواسته‌تان را به کودک بگویید و به او زمانی برای اجرا بدهید. در این زمان مرتب او را نپایید و چک نکنید که ببینید آیا کارش را انجام داده یا نه.

پیامد رفتار را نشان نمی‌دهید: اگر فقط حرف می‌زنید و خواسته‌های بی‌پایان دارید اما در صورت بی‌توجهی کودک، پیامد رفتارش را نشانش نمی‌دهید، اشتباه تربیتی بزرگی مرتکب می‌شوید. فرزند شما باید بداند که متعاقب بی‌توجهی به حرف شما، یک تنبیه، یک محرومیت یا نتیجه بد انتظارش را می‌کشد.

جای کودک عمل نکنید: اگر از فرزندتان می‌خواهید کیف مدرسه‌اش را آماده کند، در صورت سرپیچی او خودتان دست به کار نشوید. کودکی که می‌داند والدینش جای او کاری را انجام خواهند داد، ضرورتی نمی‌بیند که به حرف پدر و مادر اعتنا کند.

از آن طرف بوم نیفتید: گاهی پدر و مادرها تصور می‌کنند امر و نهی کردن و انتظار اطاعت داشتن از فرزند، قدیمی شده و یک والد امروزی نباید چیزی از فرزندش بخواهد. این یک خطای تربیتی است، هر قدر که دوره و زمانه عوض شده باشد، باز پدر و مادر هستند که تعیین می‌کنند کودک چه کارهایی انجام بدهد و چه کارهایی انجام ندهد. چرا که کودک به لحاظ شناختی، به این حد از رشد نرسیده که بداند چه چیزی درست است و چطور و چه زمانی باید آن را انجام دهد. کودک درست مثل نهالی است که اگر چوب تراز کنار آن نگذارید به چپ و راست خم می‌شود.

اقتدار در عین محبت داشته باشید: امر و نهی کردن به کودک به معنای ظالم بودن یا خشن بودن شما نیست. در رابطه شما و فرزندتان عشق و احترام جای خود را دارد اما اقتدار شما هم باید حفظ شود و به‌عنوان یک والد همیشه باید دست برتر باشید. مسئولیت را برای فرزندتان تعیین کنید و از او انتظار داشته باشید آن را عملی کند.