سرمقاله/فوتبال، واقعیتها وآرزوها…!!!

امروز خراسان جنوبی – محمد راعی فرد mohammadraeifard@yahoo.com
فوتبال معجونی است از احساس و اندیشه و ناشدنی های شدنی، فوتبال سیاستی است که حزب ندارد، فوتبال چه بخواهیم و چه نخواهیم واقعیت جهانی امروز است، صنعتی است که گاه از نفت و گاز هم پیشی می گیرد، فوتبال غرور ملی می آفریند و گاه لگدمالش می کند.
با فوتبال می شود مشکلات را به اندازه نود دقیقه فراموش کرد، با فوتبال می شود نقاط ضعف های مدیریتی اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی را پنهان کرد و روزهای متمادی مردم را در باد آن خواباند.
فوتبال می تواند یک تابوی عجیب و غیرقابل باور را بشکند و زنان و دختران و خانواده ها را هرچند درحد دیدن فوتبال از نمایشگر به استادیومی بکشاند که دیگر نیاز به ریش گذاشتن و پوشش مردانه نداشته باشند!!فوتبال آنقدر قدرت دارد که هم برد و هم باختش مردم را به خیابان ها بکشاند تا فریاد برآورند و اشک شوق برگونه رها کنند و غرور ملی شان را به رخ دنیا بکشند.
فوتبال یعنی بزرگ شدن در دنیای پیچیده فوتبال با نداشتن حتی یک ستاره شناخته شده، یعنی تولد یک پروانه در برهوتی که تیم های بزرگ برای بازی با تیم ملی ات اسیر سیاست تحریم کشوری می شوند که در جام جهانی هم حضور ندارد.فوتبال یعنی باور این که کار جمعی و گروهی چگونه می تواند تو را در جهان مطرح کند، یعنی باور اهداف کشوری که به کار جمعی و منافع گروهی کمتر بها می دهد، یعنی باور کار تیمی با حداقل امکانات و یک دنیا حاشیه های خودخواسته، یعنی باور این اصل که مدیریت کارجمعی نیاز به علم دارد و تخصص، یعنی کار جمعی متفکرانه با شعار های پوپولیستی و میان تهی بی مبنا فاصله ای نجومی دارد.
دنیای فوتبال به ما فهمانده که دیگر تیم های مطرح و پرستاره پیشتاز نیستند، آنان یک به یک به زیر کشیده شدند و می شوند، فوتبال دارد پوست می اندازد تا نوبت به تیمهایی برسد که همیشه زنگ تفریح شاخته می شدند. فوتبال به بسیاری از کشورها آموخت که برای ایستادن نیاز به باور قوانین بازی است و نمی توان فقط به معجزه اندیشید، فوتبال قانونی نانوشته دارد که معجزه خود انسانها هستند نه نشستن و چشم به آسمان دوختن و…
فوتبال دو روی سکه اش را به ما نشان داد، با یک شانس برنده می شوی و با یک شانس بازنده، اما مردم کشورت در هر دوصورت هلهله سر می دهند و مغرورانه اشک شوق می ریزند.
آری!! این معجزه فوتبال است، معجزه ای که دولت ها توان بوجود آوردن آن را نداشته و ندارند، کاش می شد این معجزه به مردم مان می فهماند که بازی گروهی و متفکرانه و بدون شعار و به هم ریختگی اجتماعی و سیاسی بازی و ادای سوپرمن بازی درآوردن، تنها راه رسیدن به اهداف بزرگ است چه گل به خودی بزنی وچه گل به خودی بخوری، مهم رعایت قوانین بازی گروهی است، قوانینی که رعایت شان به دلیل عادت نداشتن مان به اجرای آنها برای مان نامأنوس و ناچسب است.
فوتبال، مطلع دستیابی به آرزوهای مردمی است که درزندگی روز مره شان دچار نقصان در اجرای عدالت و حداقل های مناسبات اجتماعی اند.