یادداشت امروز/هیچ گناهی را کوچک نشماریم

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir
رمضان را هر کس با فلسفه ای که باور دارد تعریف می کند. برخی در ظاهر ماجرا می مانند و گشنگی و تشنگی را می بینند و دیگر هیچ. خب این هیچ می تواند برای شان خیلی سئوال پیش بیاورد چنانکه در کلام برخی می بینیم که می گویند از این همه گرسنگی چه حاصل؟ اما برخی محصولات پرشماری می بینند در رمضان که نفس هایشان عطر عبودیت می گیرد و خوابشان هم طعم عبادت می یابد. این نگاه به رمضان است که راه را هم تعریف می کند و هدف هرکس هم به اندازه شناخت اوست. برخی، شوق بهشت، لب شان را مهر می کند و برخی هم هراس از دوزخ اما در نگاه عاشقان، رمضان ماه خداست و فرصتی است تا حضرتش را بیشتر شناخت. شناختی که هرچه عمیق تر شود، زندگی ها به زیبایی شکوفاتر خواهد شد. برای این نیز آیات و اشارت های حضرت حق ما را به زانو زدن در پیشگاه حجت های بالغه خداوندی هدایت می کند تا راه را در کلام معصومان بجوییم که خود، قرآن به سخن آمده اند و روشنایی بخش کوچه های زندگی. چنانکه در کلام معیار امام علی بن موسی الرضا(ع) می بینیم که اول بر پاکسازی جان تأکید می شود و راهبرد مقابله با گناه بیان می شود تا با تمرینی هدفمند بتوانیم خانه از غیر پاک کنیم و به طهارت برسانیم و تقدیم حضرت ارباب کنیم. ایشان می فرمایند: «گناهان کوچک، زمینه گناهان بزرگ است، هر که در گناه کوچک از [خشم] خداوند نترسد در گناه بزرگ هم از [خشم] خداوند پروا نخواهد کرد. آری، همچنان که در کار مثبت و تحریک مردم به تلاش گفته می شود، کوه های بزرگ، با برداشتن سنگ ریزه ها از سر راه مردم برداشته می شود، یعنی هیچگاه نمی شود همه کوه را به یک باره جابه جا کرد، بلکه با جابه جا کردن تکه سنگ ها و مشت مشت خاک، کوه را از جا بر می دارند، در این ساعت هم هیچ کس اولین گناهش کفر و شرک و اولین جرمش مثلاً قتل نیست، بلکه اول از گناهان کوچک شروع می کند و هر روز چند تکه از کوه تقوا بر می دارد و چندی نگذشته خود را در مسیر سیل گناه می بیند و این سیل او را با خود به جایی می برد که امید به بازگشت و توبه را هم از او می گیرد. حال آن که اگر به گناهان کوچک دست نزند و بر جامه سفید جانش، لکه های سیاه گناه ننشیند، پشت کوه تقوا از هر بلایی مصون خواهد ماند، این که امام رضا(ع) هشدارمان می دهند به پرهیز از گناهان کوچک از این روست که در این عرصه هم در محضر خداوند معصیت می شود و هم برداشتن این خرده ریگ های گناه، صخره هایی در مسیر ایمانمان قرار می دهد که افتادن در آن مرگ باورهایمان را به همراه دارد پس قبل از این، باید روزانه دفتر حساب اعمال را گشود، خط به خطش را به نقد کشید و برای هر گناه، خود را زیر تازیانه های نفس لوامه قرار داد تا برای روزهای بعد از آن دست و دامن شست. این سخن چراغ گونه حضرت «شمس الشموس» است که «هر که از نفس خویش حساب کشد، سود می برد و هر که غفلت ورزد، زیان می کند» چون وقتی کسی یک خشت از دیوار خویش برداشت، وقتی کتاب بگشاید و به حساب اعمال خود بپردازد، درخواهد یافت برداشتن خشت دیوار امنیت خود او را آسیب می زند، پس فوراً خشت را به جایش بازخواهد گرداند و با ملاط آن را محکم خواهد کرد، اما اگر خشت اول را برداشت و اندیشه نکرد و فردا، خشت دیگر را و دیگر روز، دیگر خشت را، بداند که زمانی، زندگی اش در رهگذار باد قرار خواهد گرفت و معبر مردمان هم خواهد شد و آن وقت معلوم نیست فرصتی دوباره برای ساخت دیوار باشد. پس قبل از آن باید به حساب و کتاب نشست و به عقلانیت و هوشیاری برخاست. این درس مکتب امام رضا(ع) است و هرکس روضه رضوان لطف خدا را طلب می کند باید پا به راهی بگذارد که امام رضا(ع) طراحی می فرماید….