یادداشت امروز/این سینِ جادویی

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir
یک حرف گاهی همه چیز را عوض می کند. بیاید وقار و آرامش می آورد. نیاید خشم آتش بر پا می شود. بیاید، همان آتش های لهیب کشیده را هم خاموش می کند. حرف “سین” که اگر چه در خوانش با سه حرف خوانده می شود اما در معنا خود یک کتاب است. این را به ذهن بسپرید تا در فرازی دیگر به کارکرد آن بپردازیم اما فعلا بدانیم که قهر و کینه، مثل باد است که چون بکارند لاجرم توفان درو خواهند کرد، این هم در ساحت فردی جواب می دهد و هم در گستره اجتماعی، یعنی در زندگی و جامعه، کسانی که قهر می کارند، به فصل دروی کینه و انباشت نفرت خواهند رسید و باز این کینه انباشته را آرد خواهند کرد، نان خواهند پخت و خواهند خورد، آن وقت کینه چنان جانشان را پرخواهد کرد که دیگر معنای مهربانی را نفهمند. اما اگر «قهر» را به «مهر» تبدیل کنیم و «کینه» را با افزودن یک “س” به «سکینه»، آن وقت به فصل برداشت آرامش خواهیم رسید و از مهربانی، نان خواهیم پخت و جانمان از دوستی لبریز خواهد شد. در آموزه های اسلامی هم داریم که بارها ما رااز قهر و کینه پرهیز داده اند و در فرهنگ ملی هم «دل» را «سراچه مهر» خوانده اند تا مبادا به قهر برسیم اما اگر روزی روزگاری، عصبانیت برای دقایقی به جای عقل نشست، ما ۳ روز، حداکثر ۳ روز وقت داریم که از دل کینه بازپس بستانیم و آن که بیش از ۳ روز کینه دارد، باید در باورهایش تجدیدنظر کند یا رفتارش را براساس باورهایش مهندسی کند، چه ما حق نداریم «سراچه مهر» را به خانه قهر تبدیل کنیم و چه قدر خوب است در ماه رمضان دل را خانه تکانی کنیم و قهر را به آب و جاروی معرفت و محبت بروبیم و چشم ها را به زیبا دیدن یکدیگر عادت دهیم تا دل ها دوباره هوای کوی هم کنند. برای این هم می توانیم با «صله ارحام» شروع کنیم و در این شب های مبارک «سفره افطار ارحام» بیندازیم و به وسع خود، خویشاوندان را دور هم گردآوریم و با میزبانی از میهمانان خدا، چراغ مهربانی را نوری افزون بخشیم. حیف است این لحظه ها را از دست بدهیم و دست هامان از ره آورد رمضان خالی بماند. هیچ فکر کرده ایم اگر رمضان بگذرد و دلی هنوز پر از کینه باشد، آیا می شود تجلی ایمان را در آن باور کرد؟ نگوییم دیگران بد کردند و ما دلخور ماندیم چه اگر اسوه زندگی خویش را در رسول مکرم اسلام بجوییم، باید به عیادت آن که به ما توهین می کند و شکمبه بر سرمان خالی می کند هم برویم.
اگر الگوی ما مولا علی است باید حتی بر ابن ملجم هم رحیم باشیم. اگر سیره حسنی در پیش گیریم باید توهین ها و دشنام های مرد شامی را به رافت پاسخ دهیم و او را تا صبح معرفت اهل حق ببریم… قهر و کینه الگویی شیطانی دارد که از همان آغاز از آدمی قهر کرد، سجده نیاورد وکینه آورد. هنوز پی کینه نخستین می خواهد آدمی را جهنمی کند. قهر و کینه هم سودای شیطانی است و باید که از آن پرهیز کنیم و شایسته این که در مبارک لحظه های رمضان، راز مهربانی و رمز خوب خواهی برای همه را عارف شویم … به باور من «سفره افطار ارحام» در این راه می تواند یک گام بلند و مطمئن باشد که ما را به سوی «سفره های افطار احباب» هم هدایت می کند و لقمه های این سفره ها هم بوی مهربانی می دهد. برای این هم اگر چه فرق نمی کند چه کسی سفره می اندازد اما با توجه به عرف جامعه شاید بهتر باشد، بزرگ ترهای فامیل پیش قدم شوند و با دعوت خویشان به افطاری، همه را گردهم بنشانند و این همنشینی را به همدلی تبدیل کنند و باز شب دیگر و فرد دیگر. باور کنید اگر ما یک ماه را دور هم بنشینیم، یازده ماه بعد را نخواهیم توانست دور از هم زندگی کنیم