درد و دل قهرمانان ناشنوای استان با «امروز خراسان جنوبی» خداحافظی دلگیر با ورزش

شاید کمتر کسی در استان باشد که از قهرمانی ورزشکاران ناشنوا اطلاعی داشته باشد هر چند دیگر ورزشکاران هم در حاشیه توجه مردم و مسئولان قرار دارند ولی وقتی درباره قهرمانی افراد ناشنوا می گوییم خیلی ها تعجب می کنند مگر آنها هم ورزش می کنند؟ با وجود تمام مسایل در این خطه این چنین ورزشکارانی تربیت شده اند که متأسفانه به دلیل مشکلات فراوان از ورزش دور افتاده اند و دیگر ادامه نمی دهند.
صدیقه اذانی ۳۲ ساله و لیسانس حسابداری و منصوره شبانی ۱۸ ساله محصل دو ورزشکاری هستند که در تنیس روی میز به قهرمانی کشور رسیده اند ولی به دلیل مشکلاتی مانند نبود سالن برای بانوان ناشنوا مجبور شده اند از ورزش و قهرمانی دور بمانند. آنها از مشکلاتشان با امروز خراسان جنوبی گفتند.
صدیقه اذانی می گوید: من یک بار در مدرسه ناشنوایان مربی تنیس روی میز را دیدم و به این ورزش علامند شدم و در سال ۸۹ که با این ورزش آشنا شدم به سمت هیئت آمدم و مربی هم تشویقم کرد. منصوره شبانی هم در این زمینه بیان می کند که از سال ۸۹ با این ورزش آشنا شدم و به اصرار مادرم و اینکه خودم به پینگ پنگ علاقه داشتم جذب این ورزش شدم.
اذانی درباره مقام هایش ادامه می دهد: در سال ۹۴ توانستیم مقام دوم تیمی کشوری را به دست بیاوریم و در سال ۹۵ هم مقام اول تیمی و مقام دوم انفرای کشور را از آن خود کردم. همچنین در سال های ۹۳، ۹۴ و ۹۵ به اردوی تیم ملی دعوت شدم حتی مقام سوم را در اردوی تیم ملی کسب کردم ولی به دلیل بودجه خود فدراسیون که گفتند کم است فقط مقام اول را توانستند به مسابقات المپیک اعزام کنند.
شبانی هم در سال ۹۴ مقام دوم تیمی و در سال ۹۵ مقام اول تیمی و مقام اول انفرادی را کسب کرده است.
از آن ها درباره حمایت ها می پرسم اذانی پاسخ می دهد: حمایت خاصی وجود نداشت تمام حمایت از جانب خانواده بود و حتی وقتی توانستیم به اردوی تیم ملی هم راه پیدا کنیم کسی سراغی از ما نگرفت که ورزشکاران ناشنوایی هستند که مقام کشوری آورده اند و به اردوی تیم ملی دعوت شده اند تا  از ما تقدیری شود یا اینکه حداقل پیگیر تمرین و مسابقات ما شوند تا کار خود را ادامه دهیم و در سال های بعد موفق تر باشیم و هیچ کدام از این موارد نبود. خود رؤسای هیئت ها تماس می گیرند و صحبت و تشکر می کنند که این خود خیلی مهم است ولی در کنار آن  تأمین دست کم بخشی از هزینه های مالی و اینکه در بین مسئولان ورزشی و یا غیر ورزشی استان دیده شویم و پیگیر تلاش های ما باشند مهم است. هر چند وقتی می بینیم که حتی فدراسیون اوضاع نامناسبی دارد و یک سالی می شود مسابقات کشوری خاصی برگزار نکرده است دیگر از هیئت انتظاری نداریم که پیگیر ما باشند و حمایتی کنند  به همین دلیل کلا ناامید شده ایم.
شبانی  هم حال دوستش را دارد می گوید: هم حمایت خانواده عالی بود ولی حمایت مسئولان را نداشته ایم.
اذانی از دیگر مشکلات می گوید :« تعطیلی سالن برای بانوان ، کار ما را سخت کرد ما اکنون جایی برای تمرین نداریم و دلیل شان هم کم بودن تعداد بانوان است، هر چند در همان زمانی هم که سالن بود زمان های پرت مثلا ۳ ظهر را به بانوان می دادند. از دیگر مشکلاتی که در همان زمان داشتیم هزینه های مالی و شهریه ها بود که چون اکثر ورزشکاران ناشنوا وضع مالی خوبی ندارند از عهده این هزینه ها که شامل تجهیزات، لباس و شهریه کلاس ها می شود بر نمی آیند.
شبانی هم در این باره عنوان می کند: چون سالن و مربی خوب نداریم و خودم به این ورزش علاقه زیادی دارم مربی خصوصی گرفته ام و تمرین می کنم. در گذشته که مسابقات می رفتیم مربی و سرپرست نداشتیم که این خیلی سخت بود و امیدواریم به این نکته توجه شود.
اذانی  می خواهد سالن را با زمان های مناسب در اختیار بانوان ناشنوا قرار دهند، همچنین امیدوار است وضع هیئت بهتر شود و مسئولان دنبال چنین ورزشکارانی باشند و دبنال بهانه هایی مانند اینکه بودجه نیست نباشند چرا که به نظر من اگر بخواهند می توانند خیلی کارها انجام دهند. هزینه ها را هم از ورزشکارانی که مقام های کشوری حداقل دارند نگیرند و بیشتر به امکانات و درخواست های آنان توجه کنند.
خواسته شبانی هم این است که  مربی خوب و باتجربه برای بانوان بیاورند چون با این شرایط وقتی وضع حمایت ها و مشکلات را می بیند کلا ناامید می شود. او می گوید: حتی آرزویی هم ندارم فقط دلم می خواهد که مسئولان از شعار دادن دست بردارند و به قول های خود عمل کنند.
مربی و سالن نداریم
برای یافتن پاسخی به گلایه های این دو قهرمان ناشنوای استان با دبیر هیئت ناشنوایان استان صحبت کردیم. سموعی پاسخ داد: مربی خانم که بتوانند آموزش حرفه ای به ورزشکاران بدهند نداریم و باید کلاس های ارتقای مربی گری برگزار کنیم که هزینه بر است. وی درباره نبود سالن هم گفت: اکنون ما در سالن ۲۲ بهمن که کلا مخصوص معلولان می باشد هستیم ولی در آنجا میز پینگ پنگ نداریم و به همین دلیل است که نمی توانند تمرین کنند. به گفته وی از فدراسیون برای میز پینگ پنگ درخواست شده است و منتظر پاسخ آنها هستیم. دبیر هیئت ناشنوایان خاطر نشان کرد: فدراسیون همواره مسابقاتی برگزار می کند ولی گاه تعداد ورزشکاران به حد نصاب نمی رسد یا هم خود آنها به دلیل مسایل شخصی نمی توانند حضور پیدا کنند.