یادداشت امروز/صیاد شیرازی، مرد حماسه و جوانمردی

امروز خراسان جنوبی – زنگویی zangoei@birjandtoday.ir
نامِ سپهبد که به میان می آید، موی بر اندام آدمی راست می شود و در ذهنش تصویر مردی مستحکم و مغرور و پر هیبت و پر تحکم نقش می بندد. تعریف دنیا هم از یک ژنرال همین است، سخت و خشن و فرمان فرما اما ما ژنرال هایی داشتیم که محکم بودند اما مغرور نه، پر هیبت بودند اما نگاه و کلامشان از تحکم و تحقیر خالی بود. هژمونی شخصیتی داشتند اما این، زاییده تفنگ و درجه نبود. ژنرال های ما سخت و مرد روزگار سخت بودند اما خشن و خشونت ورز هرگز. آنا با دشمن هم بر سبیل مروت رفتار می کردند چه رسد به دوست. دشمن هم می توانست به امان شان امنیت یابد چه رسد دوست که در سایه نگاه شان همه بی قراری هایش را به قرار می آورد. آنان سرباز ملی و شخصیت ملی بودند چنانکه امروز هم اگر بخواهیم شخصیت های ملی را شمار کنیم، در ردیف های اول، یکی از این “مرد مردان ملی” ژنرالی است به نام سپهبد شهید علی صیاد شیرازی، مردی که خودسازی از او اسوه ای در شمار بزرگان تاریخ این مُلک ساخته است. اسوه ای که نه فقط برای نظامیان که برای همه ایرانیان، الگویی حسنه است. نه فقط الگویی در میدانِ رزم که مدلی موفق و مؤمن در عرصه زندگی. او در زمان حیات، تیغ اسلام و ایران بود علیه بی دینی و تجاوزگران به گونه ای که تاریخ دفاع از ایران را هرجور که بنویسند، ناگزیر در برابر نام صیاد باید به احترام کلاه از سر برداشت یا دست راست را به همین دلیل تا لبه کلاه بالا آورد. شخصیت صیاد، شکل یافته از مؤلفه هایی بود که او را در ردیف نامیراترین افراد این کشور قرار داد، مؤلفه هایی که اگر مورد دقت و عمل قرار گیرد، باز هم می تواند صیادها برای ایران بسازد، مخصوصا در هنگامه ای که بیش از همیشه به «یل»هایی چون او محتاجیم و باید که با شخصیت شناسی او و بازشناسی توانمندی هایش، بر ابتدای صفحات زندگی جوانانمان نقش او را بنویسیم تا به سان او پرورده شوند جوانان ایران تا فخر کند فردای ایران به این جوانان . صیاد ما، اهل منطق، صلابت، مشورت، مطالعه، دقت و همه آن چیزهایی بود که برای فرماندهی نیاز است. خطر را می شناخت و به بهترین وجه از دل آن دالانی به سوی سلامت باز می کرد برای سربازان خویش. نقشه های دشمن را می شناخت و به قمقمه آبی، می شست آن نقشه ها را. چنین بود که به رغم کمی عِده و عُده، باز ما دست بالا را داشتیم در مواجهه با دشمن و با وجود “مرگ افزارهای هولناک” باز این دشمن بود که بر زمین مرگ می نشست. صیاد یک ژنرال تمام بود ولی این همه، صیاد نبود که او را در کلاس انسانی، عرفانی، فتوت، جوانمردی و ایثار نیز قامتی به غایت رشید بود که نه تنها دوست که مردمانِ غیر نظامیِ کشورِ دشمن هم در امان او می نشستند. حق هم همین بود و سربازی که از اول نام”علی” بر خویش داشت، باید هم چنین باشد. بعد این هم “نسلِ صیاد شیرازی” در نیروهای مسلح ما باید چنین باشند و بلند آوازه به مردانگی و معرفت. این راز مانایی است . این رمز ماندن است چنانکه صیاد بر این مدار می ماند….