خانواده، اولین و بادوام‌ترین عامل تکوین شخصیت کودکان و نوجوانان و زمینه‌ساز رشد جسمانی، اخلاقی، عقلانی و عاطفی‌ آنان است. فرزندان ما در خانواده رشد می‌کنند، بزرگ می‌شوند، صفات مثبت و منفی را یاد می‌گیرند و آنچه را یاد می‌گیرند به دیگران تعمیم می‌دهند، بنابراین باید محیطی را در خانواده خود فراهم کنیم تا آکنده از صفا و شادی و نشاط باشد.

شادی و خوشحالی دل‌ها را به هم نزدیک و ترس و بدگمانی را از ما دور می‌کند، انرژی مثبت را افزایش می‌دهد، سلامت روانی خانواده را تضمین می‌کند و خانواده شاد هم جامعه‌ای شاد و با نشاط و لبریز از صلح و صفا می‌سازد.انسان موجودی شادی طلب است و هرگز داشتن مال و اموال، نشانه خوشبختی و بی‌نوایی و فقر نشانه بدبختی نیست. اگر چنین بود ثروتمندان باید شادترین افراد باشند، در حالی که چنین نیست. وقتی که احساس خوبی درباره خود دارید، دیگران هم بهتر از همیشه به نظرتان می‌رسند، جهان بازتاب و عکس‌العمل رفتارهای خود ما است. وقتی از خودمان بیزاریم‌، از آنچه در اطراف‌مان می‌گذرد هم بیزار می‌شویم. وقتی عشق می‌ورزیم تمامی جهان در نظرمان دوست داشتنی است. دوست بداریم و بدانیم که یکی از کلیدهای شادی و خرسندی، تمرکز ذهن بر لحظه‌های حال است که باید بر شادی متمرکز شویم. «آبراهام لنیکن» می‌گوید: «اغلب مردم تقریباً به همان اندازه شاد هستند که انتظارش را دارند.»
شاد بودن می‌تواند یکی از بزرگترین مبارزات ما در زندگی باشد و لازمه شاد زیستن هم، جستجوی زیبایی‌ها و خوبی‌ها است. شادی برای انسان‌ها یک ضرورت است که به زندگی معنا می بخشد و فرد را به آینده‌ای روشن، امیدوار می‌کند و در عین حال عواطف منفی مانند ناکامی، نگرانی و ترس، را بی‌اثر می‌سازد.
با رسیدن به شادی بهتر، می‌توانیم با مسائل و مشکلات زندگی روبرو شویم و به حل مشکلات خود بپردازیم، در صورتی که با غم و اندوه نه فقط مشکلی حل نمی‌شود، بلکه بر مشکلات قبلی‌مان می‌افزاییم. شادی در زندگی انسان‌ها می‌تواند از رشد و نمو بیماری‌ها پیشگیری کند و همچنین نشاط در زندگی در برنامه‌ریزی‌های اقتصادی و اجتماعی نیز آثار فراوان دارد. داشتن خانواده‌ای شاد سبب می‌شود فرزندانی شاد و با نشاط داشته باشیم که پیوسته در همه زمینه‌ها موفق شوند و از این طریق است که بذر شادی و شادمانی را درجامعه خود می‌کاریم. یکی از راه‌های شاد بودن در زندگی، رضایت و خشنودی در برابر قضا و قدر الهی است. حضرت علی‌(ع) می‌فرماید:
اگر به مقدرات الهی راضی شدید، زندگی شما شیرین و گوارا می‌شود.

راه‌ها و شیوه‌های کسب احساس شادمانی در زندگی، از این قرار است:
* هرگز از پرسیدن باز نمانیم
* احساس ناامیدی را از خودمان دور کنیم.

* ضعف‌های خودمان را بپذیریم و نقاط قوت خود را تقویت کنیم.
* از مطلق‌گرایی دور کنیم و با خودمان صادق باشیم.
* در گذشته زندگی نکنیم و در زمان حال شنا کنیم.
* در کمک کردن به دیگران پیشقدم و گذشت داشته باشیم.
* مانند کوه استوار باشیم و بیشتر به زندگی‌مان برسیم.
* یادگیری را فراموش نکنیم و روی مواردی که کنترل آن‌ها را داریم متمرکز شویم و به هنگام روبرو شدن با واقعی ناگوار نیز با تسلط بر محیط بکوشیم شادی‌های از دست رفته را دوباره به محفل وجودمان دعوت کنیم.
غم و افسردگی مسری است و از اینرو وقتی قیافه ما اندوهناک است، دیگران هم افسرده و ناراحت می‌شوند و همینطور وقتی شاد باشیم، چهره دیگران شاد می‌شود. بنابراین به هنگام ناراحتی بهتر است جمع را ترک کنیم و قدم بزنیم.

خانواده‌های شادتر و ویژگی‌هایی دارند که عبارتند از:
ـ شکر گزار و قدردان نعمت‌های خدا هستند و می‌دانند که شکرگذاری شادمانی را به همراه دارد.
ـ تفکر مثبت دارند و از امور خود ارزیابی مثبت می‌کنند.
ـ خود را با دیگران مقایسه نمی‌کنند.
ـ قناعت کردن را در زندگی یک اصل مهم می‌شمارند.
ـ به عهد و پیمان خود پایبندند.
ـ از زحمات یکدیگر قدردانی می‌کنند و فرزندانی شاد و سلامت دارند و همسران از زندگی خود راضی هستند.