سرمقاله/بیمار رو به موتی که تنهاست…!!

امروز خراسان جنوبی – محمد راعی فرد mohammadraeifard@yahoo.com
این که ما ایرانیان دست به توجیه مان بسیار عالی و نمره بیستیم هیچ شکی نکنید، ناآرامی های دی ماه شاید یکی از بازخوردهای همین توجیهات روزمره ای باشد که گوش فلک را چه در رسانه های مکتوب و چه صدا وسیما کر کرده است.
همیشه آموخته ایم که اول سراغ معلول برویم تا از علت ها بگریزیم، همیشه بیشترین وقت و سرمایه و نیروی مان صرف برخورد با معلول می شود اما علت همیشه در محاق مصلحت اندیشی ها گم شده و می شود، همیشه با ترتیب دادن مصاحبه ها و میزگردها و بیانیه نویسی ها سعی در زیر و رو کردن و برخورد با معلول داشته ایم و باز هم داریم، همیشه سعی کرده ایم که دلایل ناآرامی های اجتماعی را در زرورقی زیبا کادو پیچ کرده و در تاریک خانه های افکار عمومی آن را جور دیگر بنمایانیم، همیشه ده دوازده نفر هستند که به عنوان کارشناس در صداوسیما جای شان را تند و تند با هم عوض می کنند تا سیستم ماله کشی را برای فرار رو به جلو فراهم آورند و با گفته هایی کلی و بی ربط صورت مساله را پاک کنند.
این که ناآرامی ها و اعتراضات مردمی را تمام شده انگاریم معنایش اشتباه استراتژیکی است که باز تکرارش خواهیم کرد اما هربار با بهایی گزاف تر و سنگین تر، این که تصور کنیم اگر به مردم برای حق اعتراض شان امتیازی دهیم باعث پرروشدن مردم و طلبکاری دائمی آنان از حاکمیت می شود باز هم اشتباه مخرب دیگری است.
مگر ما که هستیم که خود را حاکم تمامی مظاهر زندگی مردم اعم از مسائل عمومی و حتی حریم خصوصی آنان بپنداریم و حق هرگونه اظهار نظری را به غیر از آنچه که ما خوشمان بیاید از آنان سلب کنیم؟!!
مگر همین مردم عامل پیروزی انقلاب و به قدرت رسیدن همه مسئولین ریز و درشت نشدند؟ پس چگونه است که حق انتقاد و کف خواسته های مشروعی را که حق مسلم و ابتدایی آنان است را از ایشان سلب می کنیم؟!!
آیا عامل بوجود آمدن اوضاعی این چنین در هم ریخته مردم اند که اینک از آنان طلبکاریم و برای شان هر روز تکلیفی نو می تراشیم؟!!
مردم تمام تجربیاتی را که باید بیندوزند، اندوخته اند و کاملا می دانند که چه عواملی باعث چنین شرایط نامطلوب سیاسی، اقتصادی و فرهنگی شده است.
اوضاع و حال کشور چندان رضایت بخش نیست، ایران همچون بیماری را می ماند که در بیمارستان و در بخش مراقبت های ویژه بستری شده اما هم ملاقات کنندگان و هم پزشکان در بالای سر او دارند با یکدیگر دعوا می کنند و یقه هم را می گیرند و هر کدام حق را به جانب خود می داند و دیگری را باطل می پندارد.
شوکی که برای برگشت و احیای این بیمار لازم است گفتگوهای ملی و به رسمیت شناختن یکدیگر و تحمل بالای نقدپذیری است و دوری از تمامیت خواهی، مردم را باید به حساب آورد و پشت سر آنان پنهان نشد و از نام آنان سوءاستفاده نکرد، هیچ لزومی ندارد که دائم از خون شهدا، جانبازان، مفقودین، ایثارگران و اسرا یاد کنیم و مدیریت ناشکوفا و پر از ضعف های ساختاری مان را در پشت آن اسوه های تکرار نشدنی، پنهان کنیم …خودمان باشیم و از شخصیت و جایگاه دیگران قرض نگیریم.