یادداشت امروز/ این دست های خدایی

امروز خراسان جنوبی – زنگویی znagoei@birjandtoday.ir
بهترین اعمال چیست؟ انسان با چه عملکردی می تواند به جایگاهی که خداوند برای او تعریف کرده است برسد؟ آیا به نمازِ تنها قامت افراشتن، بالابلندی انسان را در پی خواهد داشت؟ آیا به روزه، لب بستن، به جایی که مقصد است ما را می رساند؟ آیا صرف عبادات می تواند ما را به “عبودیت” این قله معارف برساند؟ شاید هرکسی یک پاسخی داشته باشد و لی من مستند به کلام بزرگان و نگاه آنانی که انسان را بزرگ می خواهند عرض می کنم، خیر! عبادتِ تنها نمی تواند کارها را ساز آورد. باید در کنار لب های دعا خوان، دست های گره گشا داشت. باید روحیه همگرا و فرهنگ ایثارگری داشت. باید خود را برای کمک به دیگران با روی گشاده، آماده کرد. جایی خواندم که بزرگان دین تاکید ویژه بر همراهی و همکاری دارند با این نگاه که اگر همه، همگرا و همراه شوند، کسی تنها و گرفتار نخواهد ماند. این هم فرمان قرآن و خدای قرآن است که در آیه ۲ سوره مبارکه مائده می فرماید: (و یکدیگر را بر انجام کارهای خیر و پرهیزکاری یاری نمایید) می دانیم و حتی کودکان هم می دانند که تعاون و همراهی ،از ضروریات زندگی اجتماعی است. اگر نگوییم بدون تعاون، هیچ کاری به سرانجام نمی‌رسد، به طور قطع می‌گوییم، بدون تعاون، زندگی اجتماعی بشر، به بن‌بست می‌رسد. بدون تعاون، نه می‌توان انسان‌ها را هدایت کرد و نه می توان زندگی ها را ساخت. اگر تعاون نباشد نه تنها انبیاء و اولیاء و مؤمنین نمی‌توانند در هدایت مردم و استقرار حکومت الهی به توفیق چشمگیری برسند بلکه کارها بر زمین می ماند و فضا برای شیاطین فراهم می شود تا نقشه مقابله را مهیا کنند.
تاکید همواره دین بر وحدت و نیاز مردم به یکدیگر این سویه نگاه را پر رنگ می کند که باید زندگی را رنگ همراهی زد. این مشی را هم باید تا آخرین لحظه زندگی ادامه داد چه وقتی به صاحب فصول (محمدحسین حائری اصفهانی) عالم و فقیه بزرگ شیعه گفته شد: اگر بدانى مرگت نزدیک شده و از عمرت چند ساعتى بیشتر نمانده، در آن مدت چه خواهى کرد؟ فرمود: مى نشینم روى سکوى درِ منزلم براى آنکه حاجاتِ مردم را برآورده سازم. شاید کسى بیاید و از من حاجتى بخواهد ولو آنکه آن حاجت استخاره اى باشد. بله مومن باید خود را در معرض کمک خواهی دیگران قرار دهد نه اینکه روی برگرداند تا مبادا کسی نه دست نیاز که نگاه کمک خواهی به سوی او باز کند. برخی از ما اما با چنان گرهی در ابرو، به مردم نگاه می کنیم که کسی جرات پرسیدن آدرس هم نداشته باشد چه رسد به طلب کمک، حال آنکه کمک به دیگران، عین بندگی است. این سخن راهگشای پیامبر خداست که به تصریح می فرماید: – مَنْ قَضَى لِأَخِیهِ الْمُؤْمِنِ حَاجَهً کَانَ کَمَنْ عَبَدَ اللَّهَ دَهْراً؛ کسى به دیگرى خدمت کند، مثل کسى است که عمرى خدا را بندگى نماید. کسی که خدا را بندگی کند به خلیفه الهی خواهد رسید…