یادداشت امروز /ابتلا، کلاس ارتقای انسان است

امروز خراسان جنوبی – زنگویی znagoei@birjandtoday.ir
دردی اگر آید به “آخ” و آه و ناله برمی خیزیم. زبان به شکوه می گشائیم و ناسپاسی را بر زبان می رانیم و از “خالق حکیم” خویش، طلبکار می شویم. در نمی یابیم که در هر ابتلا، چه راز شکوهمندی نهفته است که ما را بزرگ و رشید می کند. ما تیشه های بر سنگ نشسته را می بینیم و صبوری نداریم تا پیکر تراشیده شده از دل سنگ به در آید و نگاه همه را خیره خویش کند. ما ضربت کلنگ را می بینیم اما شکیبا نیستیم تا رد کلنگ به رگه های طلا، گره خورد. ما بی شکیبیم حال آنکه حقیقت، پشت ابتلا، به انتظار ایستاده است تا پس از صبر ما، رخ بنماید اما ناشکیبی، اجازه دیدن آن را نمی دهد و در را نمی گشاید حال آنکه ما از زبان حکیمان، پند صبوری فراوان شنیده ایم و دین ما، همه، آموزه حکمت و صبر است. حضرت مولانا نیز توجه مان می دهد که برای رسیدن به مراتب والا باید ابتلا را، بلا را ، فرصت شمرد. فرصتی نعمت آور و نقمت کش، او می گوید؛ بسط وجود انسان در سایه بلا و ابتلا. مولانا حتی عطای الهی را منوط به ابتلا می‌داند و از دید او ابتلا زمینه ای است برای کسب قابلیت: ضمن مناظره ای بین صوفی و قاضی، صوفی می‌پرسد: این همه کیفیت‌ها و حرکات و سکون و اضداد چگونه از خداوندی که از همه جهت واحد است صادر شده است؟ قاضی جواب می‌دهد:
مرتو را هر زخم کآید زآسمان
منتظر می‌باش خلعت بعد از آن…
اگر کتاب تجربه خویش را هم ورق زنیم خواهیم دید که هرچه رنج انگاشتیم و بلا دانستیم، عاقبت، نعمتی بزرگ در سفره ما گذاشت. باران را اگر در سرما و خیسی و راه بندانی ببینیم، نقمت است و عذاب اما کیست که نداند هر قطره باران، مایه حیات است و نعمتی بی همانند که تصور نبودنش هم نابودگر است.
کو نه آن شاه است کت سیلی زند
پس نبخشد تاج و تخت مستند ….
بدانیم که حضرت خداوندگار، اگر سیلی می فرستد و گاه سیلی هم می نوازد برای این است که چشمه ها و قنات ها را راه اندازد و زمین و زمان را به بهاری پر شکوفه، زیبا کند و ما را چشم بگشاید در تماشای این جلوه های ناب
گردنت زین طوق زرین جهان
چست در دزد و ز حق سیلی ستان
آن قفاها کانبیا برداشتند
زان بلا سرهای خود افراشتند ….
باری، مولوی از زبان قاضی می‌گوید: «این حقیقت را بدان: برای تو هر زخمی که از آسمان برسد، منتظر خلعتی باش که در دنبال آن زخم، نصیبت خواهد گشت. خدای ما آن خدا نیست که اگر سیلی به روی تو بنوازد، تاج و تختی از روی کرامت به تو عنایت نکند. گردنت را در معرض سیلی خداوندی قرار بده به واسطه همان بلاها که بر پیامبران می‌گمارد سرهای آنها را به عالم علیین بلند می‌کند.» خب، انبیا و به ویژه رسول خاتم که بیشترین ابتلا و دشواری را تحمل کرد، اسوه حسنه زندگی ماست تا با مشابه سازی خود به حضرت او، راه بازگشت به بهشت را در پیش گیریم. پس باید که اهل تأمل باشیم و تفکر تا به جای کفران فرصت ابتلا، به نعمت شکیبایی مفتخر شویم….