یادداشت امروز/این دست های بهشت آفرین

ماه صفر، مثل محرم، فصل گفتن از حسین(ع) است. منتهی عمیق تر و روشمند تر و عالمانه تر. اگر در دهه اول محرم به اشک می نشینیم و به عزا برمی خیزیم و جان سبک می کنیم، باید در ایام بعد به بررسی برخیزیم و به تامل بنشینیم تا با شناخت راه های حسینی شدن و حسینی ماندن، خود را به کربلای تکلیف برسانیم که شاید در کنار خانه ما باشد چه وقتی سیدالشهدا(ع) می فرماید» مثل منی با مثل یزید بیعت نمی کند» راه را نشان می دهد که هرکس می خواهد در شمار مثل های حسین قرار بگیرد باید خود را برای خروج بر یزید و پرداختن هزینه های آن آماده کند. امام تنها «شخص» یزید را به چالش نمی کشند بلکه «شخصیت» او را هدف می گیرند که در گذر زمان، هر روز بازتولید می شود. ماموریت هرکس که می خواهد حسینی باشد هم این است که با یزید درون خویش و یزید متجلی شده در رفتارها و گفتارها ، به مقابله برخیزید. برای رسیدن به این مرحله اما باید پیش نیازهایی گذراند و به شناخت هایی رسید چنانکه مرحوم آیت الله صفائی حائری (ره) به تاکید می فرمایند: اسارت‏ها را باید شناخت. وقتى‏ که من به تجارت، به صنعت، به علم و طبابت و یا فقه و اصول خودم مشغول باشم و در کنار این شغل‏ها به تربیت مردم و تلقى جدید توده‌‏ها فکر نکنم و در کنار شغل‏ها به تربیت مهره‏‌هاى کارساز و به جایگزینى آن‏ها فکر نکنم، فقط و فقط خودم را بخواهم و پفک، شیرینى و لباس رنگارنگ و هوس‏هاى بچه‌‏هایم را، خوب معلوم است که ولىّ محصور مى‌‏شود و تنها مى‌‏ماند و معلوم است که «وتر»، « موتور» مى‌‏گردد. .. بله، ما وظیفه داریم که زنجیر ها را از دست و پای خود بگشائیم و برخیزیم و دست از پا افتادگان را هم بگیریم و پا به راه شویم تا حسین ایمان مان در حصار یزید بدکرداری، قرار نگیرد. باید با نیک اندیشی و نیک رفتاری، از تنها ماندن اهداف حسینی، جلوگیری کنیم. باید بتوانیم بر اسارت ها غلبه کنیم چه به فرموده استاد؛  در کتاب ارزشمند وارثان عاشورا، ص ۲۷۱،  « مشکل در همین اسارت‏هاست‏ که ما را از حسین علیه السلام جدا مى‏ کند. معیّت حسین علیه السلام و همراهى او در دنیا و آخرت، رزق معرفت و رزق برائت مى‌‏خواهد». که اگر بدان برسیم، هم زندگی ما رنگ بهشت خواهد گرفت و هم راه بهشت را برای دیگران هموار خواهیم کرد. هم دست مردم را خواهیم گرفت و هم آن دستان را هنر گره گشایی خواهیم آموخت. هم به خلق خدا احترام خواهیم گذاشت و هم حرمت خواهیم دید که جامعه حسین باوران در هیچ حوزه ای فقیر ندارد و گرفتاری در این ساحت، بی معنی است.