دیلان ریموند، ۱۱ ساله عاشق بازی بیس بال است. اما تا یک سال پیش اگر زنبوری در زمین به پرواز در می‌آمد، از بازی دســت می کشید. کیم ریموند، مادرش می گوید:” او دوان دوان به خانه می آمــد و تا روز بعــد از خانه بیرون نمی رفت.” خانم ریموند نمی تواند دقیقا مشخص کند از کی و چگونه ترس از زنبور در پســرش شروع شــد، اما می داند که چگونه این مشــکل خاتمه یافت. به عنوان کتابدار بخش روان شناسی دانشگاه ویرجینیا، دیده بود که این گونه کودکان در مرکز مطالعه دانشگاه، می توانستند با عامل ترس شان روبرو شوند.

یک دختر کوچولو بعد از ۳ ساعت معالجه، حیوان بزرگی را هدایت کرده بود، در حالی که قبلا حتی نمی توانست وجود حیوانی را در اتاق تحمل کند. بچه دیگری که قبلا از ارتفاع می ترســید، بدون تامل از نردبانی بالا رفته بود. با امید به چنین نتایجی، خانم ریموند پسرش را نزد دکتر اولن دیک، پروفسور روان شناس دانشگاه برد. پروفسور اولن دیک معتقد است که معالجات کوتاه مدت و بلند مدت ۸۰ تا ۹۰ درصد به بالغین کمک می کند که به ترس خود غلبه نمایند ولی در مورد کودکان این نسبت کم تر است. دخالت زود هنگام در مورد ترس های فرسایشی می تواند سلامت روحی کودک را بهبود بخشد. طبق نظر او، تحقیقات نشان می دهد که از لحاظ بالینی ترس های قابل ملاحظــه ای که در ۵ در صد کــودکان به وجود می آید می تواند به اختلالات دیگر نظیر اضطراب و افسردگی منجر شود. به گفته پروفســور اولن دیک ترس های کودکان نتایــج فوری نیز دارد، همان گونه که در مورد دیلان مشــاهده شــد. ترس بیش از حد از زنبور می تواند مانع شــرکت کردن کودکان در بازی های خارج از خانه شود. بعضی از بچه ها کــه از حیوان می ترســند، از ترس مواجهــه با حیوان »اگر کودک بتواند اهمیت روبرو

شدن با حیوان یا هر عامل ترســاننده دیگر را درک کند و تجارب مثبتی در این زمینه به دست آورد امکان برگشت این ترس بسیار ضعیف می باشد.« نمی توانند پیاده به مدرســه بروند و یا کودکانی که دچار ترس از تاریکی هستند رفتن به اردو را از دست می دهند. به هرحال برنامه پروفسور اولن دیک نویدی برای چنین بچه هایی می باشــد. ۶۰ درصد از این بچه ها بعد از شرکت در یک دوره معالجه ۳ ساعته شامل، نمونه سازی، تجدید ساختار تشخیصی و تعلیم در مورد شی ترسناک، ترس خود را از دست می دهند.

شیوه های چندگانه اولن دیــک و همکارانش چند مــورد درمان را طی این ۳ ســاعت انجام می دهند. اول همکاری با کودک برای ساختن سلسله مراتب ترس و تهیه لیستی از موقعیت های تحریک کننده اضطراب آور از کمترین تا بدترین وضعیت. نگاه کردن به یک حیوان کوچولو از پشــت شیشــه برای کودکی که از حیوان می‌ترسد ممکن اســت کم ترین حد این سلسله مراتب و نوازش کردن و غذا دادن به یک حیوان مانند اسب می‌تواند در بالاترین محل این لیست باشد. در وسط این لیســت فعالیت هایی نظیر بودن در محلی که حیوانی در آن جا قرار دارد، وجود دارد. درمانگر، پس کودک را به موارد دیگری در این سلسله مراتب می برد. در هر حال به جای آن که کودکان را صرفا در معرض عوامل ترســاننده قرار داده و بگذارد که ترس واکنش نشان داده و بروز کند، ریشه یابی می کند که به طور دقیق تر چگونه ترس کودکان بروز می کند و می گذارد آن ها پیش‌بینی خود را امتحان کنند. به طور مثال، بسیاری از کودکانی که از حیوانات می ترسند، تصور می کنند اگر نزدیک حیوانی بایستند، حیوان آن ها را زمین انداخته و گاز می گیرد. درمانگر از کودکان می خواهد که این پیش بینی خــود را امتحان کنند که آیا آن گونه که انتظار داشــتند اتفاق خواهد افتاد یا نــه؟ دیویس یکی از درمان گران ســابق می گوید:« این برای بچه ها یک بازی نیز می باشــد. ما نمی خواهیم بچه ها گریه کنند یا از ترس از پا در آیند.»