یادداشت امروز / حرمتِ رئیس جمهورِ مردم

اول: سی و ششمین سالگرد شهید مظلوم آیت الله دکتر بهشتی و ۷۲ تن از یاران انقلاب را همین دیروز ، با هزار تاثر پشت سر گذاشتیم. افسوس خوردیم بر ستمی که ناجوانمردانه بر بهشتی رفت. برخی ستم کردیم و برخی با سکوت خود به این ستم ، رضا دادیم و همراهی کردیم. کم بودند آنانی که «به وقت» خود به جواب و دفاع برخاستند و در برابر خواسته شیطانی دشمن ایستادند. یادمان رفته بود انگار که برای دفاع از حق و دفاع از مظلوم، تکلیفی بزرگ بر عهده داریم. یادمان رفته بود «زیارت عاشورا» را که هم قاتلان حسین(ع) را به لعن می گیرد و هم کسانی که ذیل «سمعت بذالک و رضیت به» تعریف می شوند. ما اما… سکوت کردیم در برابر جفایی که به بهشتی شد. سکوت کردیم در برابر «آسیابی» که به نوبت می گشت و هنوز هم می گردد. حال آنکه همه تکلیف داریم به دفاع از حق….
دوم: نقد بکنید. تند هم نقد بکنید. هیچ عاقلی از نقد رویگردان نیست. حداکثر آن را مثل شربتی تلخ می داند که برای سلامت ، باید ناگزیر سر بکشد. پس نقد کنید همه را به ویژه مردان در حکومت نشسته را. هرکس بام مسئولیت اش بیش است باید بپذیرد که برف انتقاد هم بیشتر بر بامش خواهد نشست. حالا رئیس جمهور است، باشد. نقد بهترین هدیه مردم است به او.رئیس مجلس است باشد. نقد آینه ای ست برای او تا خود را ببیند و ساز آورد بر اساس آنچه باید. مقام انتصابی دارد، داشته باشد چه نه از نقد بری است و نه از آن بی نیاز، اما «نقد» معنای خود را دارد که در هیچ صورت با توهین و با « مرگ بر…» جور در نمی آید. با نیش و کنایه و شعر خوانی و شعار گویی ، سازگار نمی شود. نقد  جدا کردنِ «سَره از ناسَره» و شناختن خوبی‌ها و بدی‌های یک چیز، است. در اصطلاح، نقد به مفهوم داوری و قضاوت دوجانبه در مورد یک گزاره‌ است اما…
سوم: آنچه در روز قدس برای روحانی، به عنوان رئیس جمهور اتفاق افتاد، اسمش را هر چه می خواهند بگذارند اما به هیچ عنوان معنای نقد نداشت. طلب مرگ و وصل کردن این به آن وکف بر دهان آوردن و … حتی اگر از – به فرض محال- از بهترین مردم هم صادر شود نقد نیست چه کلمات و اعمال معنای مستقل و مشخص خود را دارند که از هرکه سر زند یک معنا دارد؛ زشتی و پلشتی و بی اخلاقی که حرمت روز قدس را هم نگه نداشتند و حرمت رای مردم و «رئیس جمهور مردم» را نیز. با اینان که قانون را زیر پا می گذارند و سنگ در پنجره خانه وحدت ملی می زنند باید محکم برخورد کرد همان گونه که قانون نوشته است.
چهارم: منتقد، روی سر ما جادارد. قلمش بوسیدنی است که در جای خود نقد کند و مورا از ماست بکشد و به تابش مو هم بپردازد اما نقد ادب و ادبیات خود و جایگاه خود را دارد. فرصت پاسخ گوی قائل است نه مثل آن مداح که «بانگ بی موقع» برمی دارد در روز عید و زخم می زند همدلی ملت را و به طعنه ، تیر باران می کند هرکه و هرچه نمی پسندد را. این نقد نیست. نپندارند هم که با این شعر و آن شعارهای روز قدس، رئیس جمهور را از چشم ها انداختند. آنان در دوران تبلیغات ، بدتر از این ها را انجام دادند و نتیجه اش را هم دیدند؛ رای آگاهانه ۲۴ میلیون نفر که از میان هزار غباری که برافروختند باز به روحانی رای دادند. امروز که کاری نمی توانند بکنند با غوغا هاشان. فقط عرض خود می برند و زحمت ملت می دارند. بی آنکه نتیجه ای بگیرند.
پنجم: منتقد، که مومنانه و حرفه ای نقد می کند، سرمایه ملی است که به هر نگاه و سلیقه ای که باشد واجب الحرمه است و همه باید از او دفاع کنیم اما مرز میان نقد و تخریب را هم باید چنان روشن شود که مخرب بداخلاق هم نتواند نام خود را منتقد بگذارد و حرمت نقد را به فحش و توهین بیالاید که این را پاسخی درخور باید داد. سکوت در برابر این هجمه ها، شراکت در ستم است به ملک و ملت…