سرمقاله / روزقلم ، طلوعی بی غروب…!!

چهاردهم تیرماه هر سال را روز قلم نامیدند قلمی که سوره ای دارد، قلمی که محجور و محزون هنوز دارد نفس می کشد وزنده است، زنده به رسالتش، زنده به کرامت اش، زنده به سکوت و فریادش.
صاحبان فکر و اندیشه سخت به او وابسته اند و هر دو درهم ریشه تنیده اند.
جامعه ای که قلم بشکند محکوم به فنا و عقب ماندگی مزمن است، حاکمیتی که نداند دغدغه قلم را، بر او سخت می گیرد و سعی در مهارش می کند.
قلم نماینده و رصد کننده ای است که جان می دهد برای جان دادن، جان می کند که جان زنده کند.
موجودی چنین نحیف و کوچک اندام مگر چه دارد که اینگونه هماره تاریخ در مظان سنگینترین اتهامات و واخوردگی های حاکمان وقت اش بوده، گاه در عالم قلمها چون عالم انسان ها هستند اقلامی که خویش می فروشند و مزدوری می کنند و چاپلوسانه سرپوشی سنگین می نهند بر واقعیات تلخ شرایط مردم  وجامعه ، این قلمها زودفربه می شوند و گوش هایی تیز دارند که فضول ها و قلم های همسان شان را از سرک کشیدن هایی که ممکن است اربابان زور و زر و تزویر را برآشوباند برحذردارند و حتی المقدور صدای شان را کم یاخفه کنند و در نهایت بشکنند.
مردم نخواهند بخشید قلم های خائن به آنها و مملکتشان را، مردم از قلمهای ملوس و خنثایی که نه کور می کند و نه شفا می دهد تبری می جویند، قلمی که گستاخی نیاموزد و نداند که چگونه نیشتر فرو کند بر غده های چرکین فساد، ارتشا، رانت، اختلاس و ضعف های مرگبار مدیریتی نامش دیگر قلم نیست، مدادی است که فقط به درد عریضه نویسی می خورد.
روز قلم روز رستاخیز و هبوط کسانی است که شرف آزادگی را چون می ناب با طعم انسانیت بر درون جان می ریزند و مست و مدهوش فریاد آزادی سر می دهند. در این روز بهتر است یادی کنیم از میرزاده عشقی که در بیش از نه دهه قبل قربانی فریادها ورشحات قلم اش گردید و در راه ایستادگی و پایداری در گفتار و نوشتار ش شهید شد و سیاهی جوهر قلم اش را به قرمزی خون اش در آمیخت.
قلمی که قدرتی ظالم را از عرش بر فرش نشاند همانی است که خداوند  بر هر آن چه که می نویسد سوگند خورده «سوگند به قلم و آنچه می نویسد» بر این قلم و  صاحب نوشتارش کرنش می کنیم و پاس اش می داریم. این روز بر تمامی صاحبان اندیشه ای که بی لکنت و ترس حق مردمش را پی می جوید و خطر می پذیرد مبارکباد.
به عشق تودچو بگیرم قلم رها نکنم
گرکنند دودستم به ذوالفقارقلم