شاید مهمترین دلیلی که والدین ترجیح می دهند کودک را به جای سپردن به مهد کودک یا پرستار بچه نزد اقوام بگذارند،اعتمادی است که به بستگان خود دارند. والدین مطمئند که کسی که به فرزندشان غذا می دهد یا جایش را عوض می کند، سلامتی،آرامش و خوشحال بودن کودک برایش مهم است. اما طبیعتا، نگهداری از کودک به وسیله بستگان، معایبی هم دارد.

همچنین ،پدر و مادر خصوصیات اخلاقی و حالات روحی شخصی که قرار است از کودکشان نگهداری کند تا حدود زیادی می شناسند.  نگرانی  والدین هم از اینکه یک فرد غریبه ممکن است چیزهائی را به کودکشان آموزش دهد که با آنچه کودک در خانه می‌بیند یا یاد می‌گیرد متفاوت باشد با سپردن فرزندشان به بستگان برطرف می‌شود. ضمن اینکه وقتی کودک در خانه خود یا بستگان است امنیتش بسیار بیشتر از زمانی است که در یک محل غریبه است. ریسک سرما‌خوردگی یا عفونت های مختلف مانند عفونت گوش هم در کودکانی که در خانه نگهداری می‌شوند،به مراتب کمتر از بچه هائی است که به مهد کودک می‌روند.از نظر اقتصادی نیز هر چند که به هر حال نزدیکانی که از کودک نگهداری می‌کنند توقعاتی دارند،اما هزینه های کلی نهایتا کمتر خواهد بود. امروزه، به خصوص تا دوسالگی، نگهداری کودک در خانه بسیار توصیه می‌شود.

اما طبیعتا، نگهداری از کودک به وسیله بستگان، معایبی هم دارد. ارتباط عاطفی نزدیکی که بین کودک و شخصی که از او نگهداری می‌کند ممکن است مانع از این شود که شما بتوانید از آن فرد انتظاراتی داشته باشید یا بخواهید کارهائی که شما مایلید انجام دهد یا به روشی که شما فکر می‌کنید صحیح است،رفتار کند. بخصوص اگر آن شخص مسن باشد، ممکن است نظرات شما در مورد تغذیه یا خواباندن کودک را اصلا قبول نداشته باشد. نکته منفی اینجاست که کودک در این شرایط گیج

می شود وضمنا ممکن است این مسائل روی رابطه شما با فامیلتان اثر منفی بگذارد. برای پیشگیری ،بهتر است از همان روز اول که نگهداری از کودک را به فرد فامیل می‌سپارید، خواسته‌های خودتان و روش هائی که دوست دارید اعمال شوند را به وضوح مطرح کنید و در مورد آنها با او به توافق برسید. مشکل دیگر این است که ممکن است شما پیشنهاد پرداخت مبلغی را، دوستانه،بکنید اما معمولا بستگان از قبول این پیشنهاد سر باز می‌زنند در حالیکه قلبا مایلند مبلغی بابت کاری که برایتان انجام می‌دهند دریافت کنند و چون در قبال پرداخت هیچ ،کار می‌کنند ناخودآگاه آن طور که باید و شاید با دلسوزی و دقت از فرزندتان نگهداری نمی‌کنند.البته ممکن است در بسیاری از خانواده ها چنین مسائلی هرگز پیش نیاید اما مواردی هم دیده شده که در نهایت،والدین به این نتیجه رسیده اند که بهتر می‌بود این مسئولیت را به افراد غریبه می‌سپرند تا بتوانند توقعاتی هم داشته باشند.

ضمنا در مقایسه با یک فرد مسن(مثلا مادر یا مادر شوهرتان یا هر فامیل سالخورده دیگری) یک فرد جوان ،هر چند غریبه، انرژی بیشتری برای انجام کارها دارد.دویدن،ورجه وورجه کردن و سرک کشیدن یک کودک نوپا،افراد مسن را واقعا خسته می‌کند. بچه های دو ،سه و چهار ساله واقعا فعالند و برای رشد و اجتماعی شدن نیاز به این فعالیت‌های زیاد دارند و لازم است که فردی که از آنها نگهداری می‌کند مانع فعالیتشان نشود و ضمنا مراقب امنیتشان هم باشد.

نهایتا شما هستید که باید با در نظر گرفتن منافع و معایب کوتاه مدت و بلند مدت سپردن فرزندتان به اقوام، تصمیم بگیرید او را به مهدکودک ،پرستار بچه یا بستگان بسپارید. بعضی از والدین ترجیح می‌دهند بعد از دو سالگی، نگهداری از کودک را به مهد کودک یا پرستار بچه واگذار کنند.