وبسایت روزنامه امروز خراسان جنوبی
خواهر زاده من پسری ٩ ساله است که اصلا از والدینش حرف شنوی ندارد و بعد از کلی صبحت و نصیحت والدین قول میدهد که اصلاح شود و یکی دو روز خوب است ولی دوباره فراموش می کند و روز از نو روزی از نو به کار همیشگی اش ادامه می دهد. لطفا ما را راهنمایی کنید که چطور با او رفتار کنیم که برای همیشه اصلاح شود؟
همانطور که والدین یک سری از خصیصه ها و ویژگی های خود را از طریق ژن ها به فرزندان خود منتقل می کنند، یک سری دیگر از خصایص و ویژگی های رفتاری، عادات، از طریق سبک تربیتی و رفتاری والدین به فرزندان انتقال خواهد یافت. والدین باید سعی کنند تا جایی که می توانند فرزند خود را طوری تربیت کنند که آنان به آسودگی با محیط اطراف و مردم اجتماع خویش سازگاری بیابند.
البته شدت و فراوانی سرکشی و طغیان گری بچه ها در برابر مراجع قدرت اعم از والدین و معلم و … (به علت روابط اجتماعی متنوع تر و گسترده تر، رسانه های گروهی، دسترسی به فضاهای مجازی و …) در بچه های امروز بیشتر دیده شود و خیلی از والدین معتقد باشند که در برابر مشکلات و عادات رفتاری نامطلوب فرزندان خود راه های مختلفی از قبیل، تنبیه، هدیه، تکرار فراوان درخواست ها، قهر، نادیده گرفتن کودک، مقایسه او با سایر کودکان و بسیاری از روش های دیگر را به کار برده اند اما هیچ کدام تأثیرگذار نبوده است و به اندازه کافی اثربخش نبوده است.
البته ضرورت داشت که در مورد رفتارهای خواهر زاده تان مثال دقیق بزنید اما در کل با قول دادن یک کودک نباید تصور کرد که یک مشکل کلا رفع می شود. ایجاد تغییر در رفتارهای اشتباه نیازمند صرف زمان است و البته استفاده از روشهای درست و بر عهده گذاشتن مسئولیت بر دوش فرزند خانواده.
به فرزندتان مسئولیت دهید. کودکانی که در خانه مسئولیت پذیر هستند و به آنها مسئولیت سپرده می شود، در انجام مسئولیتهای آتی موفق تر هستند. برای انجام مسئولیت ها، به فرزندتان حق انتخاب دهید تا احساس قدرت کند.
برای مثال اگر والدین خصوصا مادر، برای برنامه عادی و روزانه فرزندشان مسئولیت بپذیرند او به عهده گرفتن مسئولیت را یاد نمی گیرد و همیشه آن را از دیگران انتظار خواهد داشت.
آنچه که مسلم است یکی از اهداف مهم تربیتی والدین این است که فرزندانی متعهد و مسئولیت پذیر تربیت کنند.
حال این مسئولیت پذیری هم باید در قبال خود و هم در برابر سایر اعضای خانواده باشد. مثلاً فرزند باید یاد بگیرد که در جمع کردن سفره، مرتب کردن خانه، مرتب کردن اتاق خود و … به سایر اعضای خانواده کمک کند. در ازای این انجام مسئولیت هم طبیعتاً نباید پاداش مادی در کار باشد (مثلاً اگر کودک خودش وسایلش را جمع کرد پاداش مادی بگیرد) چون این کار انگیزه های درونی را در کودک کور می کند و او تصور می کند که برای انجام هر کار هر چند کوچکی باید پاداش بگیرد. فرزند خانواده باید یاد بگیرد که به خانواده بدون قید و شرط کمک کند.
به این نکات توجه داشته باشید:
– به فرزندتان مسئولیت دهید. کودکانی که در خانه مسئولیت پذیر هستند و به آنها مسئولیت سپرده می شود، در انجام مسئولیتهای آتی موفق تر هستند. برای انجام مسئولیت ها، به فرزندتان حق انتخاب دهید تا احساس قدرت کند.
– با مسائل آموزشی کودکتان درگیر شوید. سعی کنید با معلم فرزندتان دائماً در تعامل باشید. هر از چند گاهی وضعیت تربیتی و انضباطی فرزندتان را از معاون و مدیر مدرسه جویا شوید. در انجمن اولیاء و مربیان حتماً سهیم بوده و نقش داشته باشید.
– از تشویق و تنبیه خودداری کنید. به ازای انجام مسئولیتها و وظایف محوله به وی، فرزندتان را مورد تشویق مادی قرار ندهید چون او یاد می گیرد به جای تأکید بر یادگیری بر پول و مادیات تکیه کند.
در ازای کوتاهی های وی نیز، از تنبیه خصوصاً تنبیه بدنی و تحقیر خودداری کنید چون صرفاً جنگ قدرت به راه افتاده و فرزندتان از همکاری دست بر می دارد.
