یادداشت امروز / قدم به قدم در مسیر یکی شدن

ازدواج، آغاز یک زندگی جدید است؛ شروع راهی مشترک که باید با هم طی کرد. مسیری که سختی­ها و ناممکن­های آن را باید در کنار هم و با تلاشی دو برابر، آسان ساخت و ممکن. اما عبور از این گردنه­ ها، مواجهه با این مشکلات، طی این مسیر طولانی و گاه نفس­بُر، قاعده ­ها و قوانین دارد؛ درست مانند تمام ابعاد دیگر زندگی یک انسان مؤمن. پیش از آغاز مسیر و در تمام طول آن، باید یک نکته را همیشه و همواره در نظر داشت و آن یاد خدا و کسب رضایت اوست. سیدالساجدین علیه السلام بر توجه به حضور یاد خدا در تک تک لحظات زندگی تأکید داشته و می­فرمایند: «اما حق همسر این است که شوهر بداند خداوند او را مایه آرامش و الفت قرار داد. و شوهر نیز بداند که همسرش نعمتى است از جانب خداوند و او را گرامى دارد و با او به نرمى برخورد کند و اگرچه حق شوهر واجب‏تر است، اما مرد موظف است با زن مهربانى و شفقت نماید.» زبان، ابزاری است برای بیان آنچه در ذهن و دل آدمی می­گذرد؛ برای نشان دادن پنهان­های وجود؛ برای جلوگیری از قضاوت­های اشتباه و دلسردی­های ناشی از خطای در برداشت. بیان آنچه در دل داریم و به زبان آوردن احساسات واقعی، نه تنها موجب شرمندگی و سوء استفاده طرف مقابل نخواهد شد، که راهی است ظریف در دل و جان او برای همراه و یک­دل شدن با یکدیگر. رسول مهربانی­ها در این باره می‌فرمایند: «دوستت دارم مرد به همسرش هیچ‌گاه از قلب او بیرون نخواهد رفت.» و این اصلی اساسی و روان­شناسانه و اسلامی است؛ چنانچه ایشان در جایی دیگر می­فرمایند: «هرگاه کسى را دوست داشتى، او را بدان آگاه ساز؛ زیرا این کار، دوستى را در میان شما استوارتر مى‏سازد.» تکریم، از اصول اساسی همسرداری است، پیامبر خدا(ص) فرمودند: «کسى که زنى را به همسرى انتخاب مى‏کند، باید او را احترام کند و منزلت او را حفظ نماید.» یکی از راه‌های تکریم و ابراز علاقه، خطاب نیکو و زیباست؛ امری که آیات الهی نیز بدان تأکید داشته و پیامبر‌اکرم(ص) نیز آن را سیره خویش ساخته بودند. نکته دیگری که زوجین باید در خوب همسرداری کردن یادبگیرند، قدردانی و تشکر است؛ در سنت نبوی آمده است که «پیامبر خدا در خانه که بود، از هر نوع غذایی که فراهم می‌کردند، می‌خورد و از هیچ غذایی بدگویی و مذمّت نمی‌کرد.» نکته دیگر در بیان و زبان، نیکو سخن گفتن و پرهیز از توهین و بی­ ادبی است؛ خاتم رسولان الهی(ص) در این زمینه سفارش کرده ­اند: «هر کس به خانواده‏اش توهین کند خوشی ‏زندگی را از دست‏خواهد داد.»
نشان دادن محبت، در کنار بیان آن، بر زیبایی و باورپذیری کلمات بر لب آمده، کمک خواهد کرد. قدم بعدی، حس آرامش و امنیت دادن به شریک زندگی است؛ همان هدف الهی از زندگی مشترک. گاه باید برخی کارها را ویژه همسر انجام داد، برای او و به خاطر او و به احترام رابطه دوطرفه میانمان؛ یکی از مهمترین این کارها که امروزه به فراموشی سپرده شده و دو طرف اهمیت کمی برای آن قائلند، آراستگی در برابر یکدیگر است. زندگی، یعنی دو نیمه پر و خالی لیوان، گاهی خوشی و گاهی سختی، گاهی راحتی و گاهی سختی؛ اما باید آموخت که در روزگار سختی هم اصول را رعایت کرد؛ در خوشی، مهربان بودن، هنر نیست. به همین خاطر است که پیامبر(ص) زوجین را از عصبانیت نهی کرده و به مردان می ­گویند: «دوست ندارم مردی را ببینم که رگ‌های گردن خود را از خشم نسبت به همسرش متورم کرده است و با زنش می‌جنگد.» و به زنان نیز سفارش می کنند: «هر زنی که شوهر خود را بیازارد، خداوند هیچ انفاق و عوض و کار نیکی را نمی‌پذیرد تا او را راضی کند، حتی اگر روزها روزه بگیرد و شب‌ها به عبادت بگذراند و…؛ چنین زنی اولین کسی است که وارد آتش خواهد شد و همچنین است اگر مرد به زنش ستم روا دارد.»
در زندگی مشترک، مسئولیت داخل خانه با زن است؛ انجام کارهای خانه، محبتی است بی ­منت از جانب زن، به تمام اعضای خانواده. به همین خاطر است که در روایات بسیاری بر همراهی و کمک به زن، در انجام امور منزل سفارش شده است و آن را صدقه و احسانی در راه خدا دانسته ­اند.