وبسایت روزنامه امروز خراسان جنوبی
بازار بسیاری از کشورها همچون بازار ایران این روزها پر شده است از کالاهایی که در پشت آن ها به زبان انگلیسی حک شده است MADE IN CHINA” “. در ایران شاید جنس ساخت چین یعنی جنسی ارزان و بی کیفیت اما در سایر کشورها اجناس چینی دارای طبقه بندی در کیفیت و قیمت هستند. برای تولید یک کالا، سه فاکتور اساسی مورد نیاز است ، بودجه ، نیروی کار و ماده اولیه. چین با جمعیتی افزون بر یک میلیارد نفر و صندوق ذخیره ارزی چندهزار میلیارد دلاری، به طور بالقوه تمامی موارد لازم برای تولید یک کالا را در اختیار دارد. قیمت پایین دستمزد ماهیانه یک کارگر در چین گاهاً به ۲۸ دلار می رسد، باعث شده تا هزینه های لازم برای تولید، به شکل چشم گیری کاهش یابد. کاهش هزینه های تولید به معنای کاهش کیفیت محصول نیست و باید این نکته را در نظر داشت که اجناس تولید شده در چین می توانند با تولیدات سایر کشورهای پیشرفته و طراز اول دنیا رقابت کنند.چین توانایی این را دارد که کالای سفارش شده از سوی مشتری را با قیمت مورد نظر مشتری تولید کند و در زمان مقتضی تحویل دهد. در ایران مردم به علت نگاه اقتصادی به محصولات شان سعی می کنند تا خریدهای شان را با حداقل هزینه پرداختی، تهیه نمایند.این یکی از مهمترین دلایلی است که محصولات چینی توانسته اند در بازار ایران عرض اندام کنند و چین در دو دهه گذشته به عنوان مهمترین صادر کننده کالا به ایران شناخته شود. تجزیه اتحاد جماهیر شوروی ودرگیر شدن کشورهایی که بعدها به کشورهای مشترک المنافع مشهور شدند،در درگیری های داخلی و مشکلات بوجود آمده ناشی از استقلال این کشورهای نوظهور از یک سو و نزدیکی چین به ایران ، پایین بودن هزینه های حمل و نقل و اندک بودن مبالغ مورد نیاز برای تولید از دیگر سو و همچنین تحریم های ظالمانه آمریکا و غرب علیه ملت ایران و ناهمسو بودن چین با اعمال تحریم ها ، دولت و تجار چینی را بر آن داشت تا بازار بکر و دست نخورده ایران که به مدد تبلیغات وسیع و هدف دار رسانه های مغرض آماده دریافت کالاهای خارجی شده بود را در کوتاه ترین زمان تصاحب کند. در این بین، بزرگترین خسارتی که در دو دهه اخیر مسئولین را به چاره جویی واداشته است ، له شدن تولید ملی ،زیر چرخ های صنایع چینی است. آزادی چین در ورود به بازار ایران به قدری بی قاعده بود که برخی از شرکت ها و کمپانی های چینی اقدام به تاسیس شعبه، در شهرهای مختلف ایران نمودند. پایین بودن قیمت اجناس چینی آن چنان وسوسه کننده بود که خریداران اغلب قید فاکتور کیفیت را در انتخاب کالا می زدند و با بیان اینکه کالا خارجی است، کیفیت نامطلوب را توجیه می کردند. این نوع مدیریت بسیاری از واحد های تولیدی داخلی را تعطیل کرد و بسیاری دیگر را تا مرز تعطیلی کشاند. حالا اگر شرایط به همین روال طی شود، به طور حتم و یقین در آینده ای نه چندان دور، دیگر چیزی به نام تولید ملی وجود نخواهد داشت،تا ما درباره کمیت و کیفیتش اظهار نظر کنیم. هر چند دولت های اخیر سعی کرده اند تا با محدود کردن واردات کالاهایی که مشابه داخلی دارند، از کشورهای دیگر _ به طور ویژه کالاهای چینی_ از تحلیل رفتن روز افزون تولید ملی جلوگیری نمایند. در این بین اما واردات غیرقانونی اجناس لوکس و غیر ضروری از مبادی غیر رسمی، همچنان بازار اجناس تولیدی کشورهای حوزه جنوب شرق آسیا را پر رونق نگاه داشته است و این در حالی است که کالاهای وارداتی در میان کالاهای ضروری مردم قرار ندارند و واردات شان خروج بسیار زیاد ارز از کشور را به همراه دارند.
