سرمقاله / داغی یک مصوبه….!!

این روزها روزهای چندان دلچسبی برای دولت نیست، شمشیرهای آخته از رو بسته شده و هر حرکت و مصوبه و طرحی با موجی ویرانگر از هجمه هایی گاه باور نکردنی مواجه می شود.
گاه تصور می کنی که این دولت برخاسته از آرای مردم نیست، که واجب کفایی شده برای کسانی که وظیفه ای ندارند جز به زیرکشیدن دولت و…بسیار جای تعجب و تأثر است که چرا؟ هدف نهایی چیست؟ احساس می شود که تخریب دولت ضروریست و باید از تمام امکانات به این صواب عظما دست یافت.
مصوبه اخیر مجلس در مورد حقوق مدیران حتی مجلس را هم تبدیل به سیبل فحاشی ها و توهین های افرادی کرد که هنوز به تحلیل صحیحی از امنیت ملی دست نیافته اند.
در دهه های پیشین و خصوصا در دولت قبل مصوبه های گنگ که خلأها و حفره های قانونی فراوانی داشت، به مدیران این امکان را می داد که بدون سقف مشخصی برای خودشان و سایرین حقوق مصوب کنند که گاه تا پنجاه یاشصت میلیون تومان هم می رسید اما اینکه که سقف و چارچوبه ای تعیین گردیده و دیگر امکان خروج از ضوابط وجود ندارد فریاد وامصیبت های دوستان بلند شده و به فکر قسط و عدالت افتاده اند، اعتراضات آنچنان بیمزه و طنزآلود و تلخ شد که لاریجانی را به واکنشی سخت واداشت به آنان گفت که لطفا جانماز آب نکشند تا مجبور به افشای حقوق های آنان نشود. گاه دوستان آنقدر برای تخریب و توهین و توجیه دستپاچه می شوند که از پرونده ها و واقعیات سر به مهر و به دست فراموشی سپرده خودشان، یادشان می رود و آب توبه برسر می ریزند.
شاید این اتفاقات را با تمام تلخی هایش باید به فال نیک گرفت که بازخوانی پرونده هایی آغاز شود… و مردم نیک خواهند دانست که باچه اهدافی امید آنان را دارند کمرنگ وکم رنگتر می کنند. سال های سکوت دوستان در برابرآن حجم عظیم نابودی منابع مالی نفت بشکه ای ۱۲۰ دلار را مردم هیچگاه فراموش نخواهند کرد و پرونده هایی که باید بازگشایی و رمزخوانی شود.
گاه برای تخریب و توهین و دروغ نیازی به مسلمانی و خداترسی و تعهد نیست، گاه برای تسلط برامکانات و بودجه ها و قدرتهای اقتصادی شاید به انسانیت هم نیازی نباشد.