یادداشت امروز / عقیم سازی اجباری در جهان و چالش های آن

زنان در سرتاسر جهان مشکلات متعددی دارند که باید با آنها مبارزه کنند و از پس آنها برآیند. یکی از این مشکلات عقیم سازی ضروری است. عقیم سازی ضروری، فرآیندی است که بر اساس آن به توانایی تولید مثل یک فرد برای همیشه پایان داده می شود، بدون آنکه او برای انجام این کار رضایت داشته باشد. این اتفاق در سرتاسر جهان رخ داده است؛ از جمله در ایالات متحده آمریکا. دلایل این اقدام بی رحمانه نیز متفاوت است که به روش های آن نیز بستگی دارد. عقیم سازی اجباری علاوه بر اینکه نقض حقوق بشر به شمار می‌آید، خطرات بهداشتی بسیاری را نیز به همراه دارد. عقیم سازی اجباری در سرتاسر جهان و در بین توده‌های عظیم بسیاری اتفاق افتاده است. بعنوان مثال در آلمان نازی، چهارصد هزار زن و مرد به زور عقیم شدند. در سوئد ۶۳ هزار نفر که اکثراً زن بودند عقیم شدند. بیش از هشتصد هزار مرد و زن در ژاپن و یازده هزار زن در فنلاند بدون آنکه رضایت داشته باشند عقیم شدند. همه اینها در همین گذشته نزدیک اتفاق افتاده است. اگرچه درمورد استرالیا به مورد حیرت انگیزی بر می‌خوریم چرا که از سال ۱۹۹۲ تا سال ۱۹۹۷ حدود یک هزار عقیم سازی صورت گرفته است. (Yamaguchi, 1997).
در اوایل سال ۱۹۹۰ ایالات متحده آمریکا یک برنامه اصلاح نژادی انجام داد. در این برنامه آمریکا کوشید تا یک انبار ژن را تکمیل کند. نتایجی که امیدوار بودند تا به آن دست پیدا کنند، جامعه ای بدون جرم و جنایت، بیماری های روحی و بی خانمانی بود. آنها بر این عقیده بودند که اگر مفسدان جامعه را از فرزندآوری محروم کنند آنموقع مشکلات جامعه نیز از بین خواهد رفت.
این طرح عقیم سازی اجباری در ایالات متحده باعث شکل گرفتن انگیزه هایی که اغلب برای کنترل جمعیت بودند در دیگر کشورها شد؛ کشورهایی که با مسأله افزایش جمعیت مواجه بودند بدون آنکه منابع و محصولاتشان افزایشی یافته باشد. در سال ۱۹۰۷ ایالت ایندیانا اولین قانون با موضوع عقیم سازی ضروری را منتشر کرد. ایندیانا اولین ایالتی در آمریکا بود که این اقدام را انجام داد. به طور کلی سی و پنج ایالت در یک نقطه قوانینی داشتند که اجازه می داد تا عقیم سازی اجباری صورت بگیرد. این موضوع حتی به دیوان عالی کشور هم کشیده شد. در سال ۱۹۲۷ دادگاه عالی قوانین عقیم سازی دولت ویرجینیا را تایید کرد. این تصمیم منجر به افزایش عقیم سازی در سراسر کشور شد. قاضی اولیور وندل هولمز در واکنش به نتیجه برنامه اصلاح نژادی که در آمریکا در حال انجام بود گفت که “سه نسل از کندذهن ها کافی است”. جان کالوین کولیج رئیس جمهور وقت آمریکا گفت: “آمریکا باید آمریکا باقی می‌ماند” که این به معنی آنست که خیلی از کسانی که مورد عقیم سازی قرار گرفتند کسانی بودند که به آمریکا مهاجرت کرده بودند.(Piotrowski, 2000). بسیاری از عقیم سازی‌ها و قوانین اجباری کردن آن در ایالات متحده در فاصله بین سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۰ رخ داده است. اگرچه ویرجینیا آن را تا سال ۱۹۷۰ ادامه داد (Piotrowski, 2000) .وقتی به گذشته نگاه می کنیم در عمده موردها به نام آمریکا بر می خوریم؛ به طوری که در هیچ جای دیگر جهان مشابه آن را پیدا نمی کنیم. در سرتاسر جهان عقیم سازی اجباری همچنان تهدیدی برای زنان و مردان به شمار می‌آید.
در برنامه کنترل جمعیت پرو برای رسیدن به عقیم سازی اجباری، به زنان وعده لباس و غذا داده می شد.  خیلی از موارد هم بودند که اصلا زنان متوجه نمی شدند! آنها وقتی برای انجام زایمان به دکتر مراجعه می کردند، دکترها بدون اینکه آنها بفهمند، عقیم‌شان میکردند. تاکتیک دیگری که برای فریب مردم انجام شد در ژاپن بود. آنها به قربانیان می گفتند هر زمان که در آینده تصمیم بگیرند می توانند از حالت عقیم بودن خارج شوند(Yamaguchi, 1997). عقیم سازی اجباری همچنین می تواند عواقبی داشته باشد که برای سلامتی مضر است. عوارضی که حتی می تواند منجر به مرگ شود. اینکه در ایالات متحده چه خواهد شد خیلی روشن نیست چراکه هنگامی که این اتفاق در آمریکا در حال رخ دادن بود، ذهنیت مردم نسبت به آن مثبت بود. اما در حال حاضر مولفه های حقوق بشر در آمریکا به گونه ای نیست که بتوان این کار را در آینده ای نزدیک از سر گرفت. با این حال، با پشتیبانی عمومی، هر چیزی امکان پذیر است. برخی از قوانین ایالتی که در آنها گفته شده می توان کسانی که کندذهن هستند را بدون رضایتشان عقیم کرد هنوز در کتاب ها موجود است. این موضوع در دیوان عالی نیز از سال ۱۹۲۷ تاکنون پابرجاست. اما حتی با وجود خطرات بهداشتی و قربانیان، بعضی کشورها هنوز از عقیم سازی اجباری به عنوان یک برنامه اصلاح نژادی یا کنترل جمعیت استفاده می کنند. عقیم سازی اجباری تنها یکی از چیزهایی است که زنان جهان با آن دست و پنجه نرم می کنند.