سرمقاله / # چالش _ اندیشیدن

نگاهی منصفانه به موج هایی که هر از چندگاهی در کشور راه می افتد و حرکاتی جدید و عجیب، بدون اطلاع دقیق از ریشه و تاریخچه آن حرکت، فراگیر می شود، بیراه نرفته ایم اگر بخش اعظمی از جامعه را مردمی جوگیر بدانیم، مردمی که کورکورانه از فرهنگ وارداتی غربی پیروی کنند و این حرکات را در فضاهای اجتماعی بازنشر می دهند بدون آن که به اهداف پنهان پشت این اتفاقات بیندیشند. چندی پیش، در جامعه ایران به تبع سایر کشورها، چالشی همه گیر شد به عنوان چالش آب یخ.هدف از این چالش کمک و همدردی و یادآوری بیماران  بود که به کمک هم نوعان شان نیاز داشتند. این چالش به صورت یک اپیدمی تمام جامعه را درنوردید. از مشاهیر جامعه تا ناشناخته ها و کم بضاعت ها.هرکس یک سطل آب روی سرش می ریخت و اسم چند نفر را می گفت، بی آنکه فلسفه این کار را بداند. تب چالش آب سرد هم به پایان رسید اما جو شرایط اجتماعی و تاثیر پذیری از فعالیت های آن سوی آبی مردم ما را رها نکرد. چالش مانکن، یکی از حرکت هایی بود که بخش بزرگی از جامعه را درگیر کرد. شوری آش جدید به حدی بود که صدای خیلی ها را درآورد.جمعی از پزشکان بی توجه به وظیفه اخلاقی و حرفه ای شان، در هنگام عمل جراحی، عمل و بیمار را رها کردند و ثابت ماندند تا مثلا چالش مانکن را انجام دهند و از این هنر آفرینی شان، فیلم هم تهیه کردند و در فضاهای اجتماعی منتشر ساختند. بسیاری از آن ها حتی نمی دانستند چالش مانکن برای نخستین بار چه زمانی انجام شد و چه اهدافی از انجام این حرکت دنبال می شد؟
٢۶ اکتبر در یک کلاس درس در فلوریدای آمریکا، کلیپی ساخته و در شبکه های اجتماعی منتشر شد که تعدادی دانش آموز روی یک میز ژست گرفته و فریز شده بودند. فریز شدن یا حالت انعطاف مومی، بیانگر وضعیت بیماران شیزوفرنی است که در آن بیمار در یک وضعیت غیرطبیعی فریز شده و به طور شگفت آوری مدتهای طولانی آن حالت را بدون خستگی، حفظ می کند. این حالت مومی یا شمعی بیشتر با موقعیت بازو و اندام فوقانی فریز شده، جلب توجه می کند. چند ماهی است که از پیدایش چالش مانکن می گذرد.
این چالش مانکن که شاید نوعی اعتراض اجتماعی به دنیای سریع و پرشتاب که لحظه ای مکث در آن باعث جلب توجه می شود، باشد. بازگشتی به بازی های دوران کودکی مجسمه بازی است که یادآور خاطرات خوب لذت بردن از تماشای زندگی ست. همیشه علاقه بشر به گریز از محیط پرهیاهو و اضطراب آور به خلسه و انفکاک حسی به اشکال متفاوتی خودنمایی کرده است.در میان اقشار مختلف جامعه هنرمندان و ورزشکاران رویکرد یژه ای به این مقوله داشته اند و این رویکرد تنها محدود به مرزهای کشور عزیزمان نمی شود و در سایر ملل نیز می توانیم تصاویر ورزشکاران را مشاهده کنیم.البته استقبال عجیبی که جامعه ورزشی از این چالش داشته است، شاید پیام و مفهومی خاص داشته باشد.  نکته جالب آنکه ورزشکاران که پرچمدار تحرک و پویایی هستند با عبور از حرکات آهسته  به فریز چالش مانکن، نوعی تمایل جامعه به آرامش و سکون را فریاد می زنند. یا شاید وقت آن رسیده است که از شتابزدگی بایستیم و لحظه ای را که در آن هستیم؛ درک کنیم.حالا زمان آن فرا رسیده است تا جامعه بداند که هر حرکتی که به شکل اپیدمی در جامعه گسترش می یابد، لزوماً خوب و یا بد نیست و ممکن است در پس بسیاری از این چالش ها پیام هایی باشد که با روح اسلامی  ایرانی جامعه ما همخوانی نداشته باشد و این وظیفه مشاهیر و نخبگان جامعه است که بدون شناخت به آن دامن نزنند و اگر این چالش ها دارای پیام معنوی و مثبتی است، با بیان آن پیام به جامعه شان، برای رسیدن به اهداف تصویر شده کمک نمایند. پس بهتر است همه هموطنان مان را به چالش اندیشیدن دعوت کنیم تا پیش از انجام هر کاری به پیام های مستتر در آن و عاقبت کارشان بیندیشند.