دیش های ماهواره ای، همنشینان دهه هشتادی ها

بی شک سنین نوجوانی یک از مخاطره آمیزترین و حساس ترین مراحل عمر بشر بوده به نحوی که شاهد جهشی فیزیولوژیکی و فکری می شود. جهش فیزیولوژیکی به خاطر رسیدن به سن بلوغ و جهش فکری نیز به دلیل برافروخته شدن حس کنجکاوی در نوجوان غلیان پیدا می کند. به دلیل همین کنجکاوی ها بوده که دیدن و شنیدن برای یک نوجوان از اهمیت خاصی برخوردار است و نسبت به مسائل و موضوعات جدید، واکنش ها و تحلیل های متفاوتی از خود نشان می دهد. در همین راستا رسانه ها نقشی تعیین کننده در جهت دهی افکار یک نوجوان داشته و در واقع موجب کانالیزه شدن تفکرات وی می شوند. در دهه های گذشته و پس از پایان جنگ تحمیلی کودکان و نوجوانان از رسانه های متعددی برای دیدن و شنیدن برخوردار نبوده و صرفا به دو الی ۵ شبکه تلویزیونی اکتفا می کردند و شاید در نهایت کارتون هایی شبیه فوتبالیست ها و دوقلوهای افسانه ای در میان برنامه های خارجی و کلاه قرمزی در میان تولیدات داخلی از اثرگذارترین برنامه های تلویزیونی بر روی نوجوانان دهه شصتی باشد.
پس از پیشرفت تکنولوژی و پربارتر شدن برنامه های رسانه ملی، از اوایل دهه هفتاد به مرور زمان دیش های ماهواره ای بر بام خانه های کلان شهرهایی همچون تهران قرار گرفت و به موجب این رویداد و به منظور جلوگیری از مفسده آمیز بودن شبکه های ماهواره ای، قانون ممنوعیت استفاده از ماهواره در سال ۱۳۷۳ تصویب شد. بنابر مصوبه این قانون، استفاده از هرگونه تجهیزات ماهواره ای به جز مواردی که در قانون مقرر گردیده ممنوع می باشد و وزارت کشور وظیفه دارد تا بوسیله ارگان های تحت امر خود همچون نیروی انتظامی یا بسیج نسبت به جمع آوری این وسایل اقدام نموده و با خاطیان برخورد لازم را صورت دهد.
در ابتدای تصویب چنین قانونی، نصب دیش های ماهواره ای با تعلل بیشتری صورت گرفته و بسیاری از مردم به صورت کاملا مخفیانه و با ترس و لرز فراوان نسبت به نصب دیش ها اقدام می کردند. در اواسط دور دوم دولت اصلاحات، به دلیل سهل انگاری های صورت گرفته از جانب وزارت کشور که در آن خواست و صلاحدید خود رئیس دولت اصلاحات نیز دیده می شد، برخورد با نصاب های دیش های ماهواره ای عملا تعطیل گردیده و مردم با سهولت بیشتری اقدام به نصب و استفاده از کانال های ماهواره ای می کردند. در واقع از سال ۱۳۷۸ به بعد، برخی از خانواده هایی که به تازگی زندگی مشترک خود را آغاز نموده اند، شبکه های ماهواره ای را به عنوان یک همراه در ابتدای زندگی پذیرفته و به همین ترتیب متولدین در این سالها همراه با رسانه ملی با رسانه های ماهواره ای نیز پیوست فرهنگی برقرار کردند. در آن سالها اکثر خانواده ها رقص و آواز، اخبار بی بی سی و فیلم های سینمایی را به عنوان اصلی ترین قسمت از برنامه های ماهواره ای انتخاب کرده و پس از افزایش کانال ها و آغاز به کار شبکه هایی همچون من و تو، جم تی وی و فارسی وان شاهد تغییر استراتژی شبکه های ماهواره ای برای مخاطبین ایرانی بودیم.