حضرت عسکری(ع)، امام ظهور و غیبت

امروز خراسان جنوبی – رضا زنگوئی
شناخت ما از ائمه گاه در اندازه اسم مبارک شان خلاصه می شود و دیگر هیچ! شناخت که نه، دانستنی چنین هم تاسف برانگیز است. حرف این نیست که مثلا کودکان و نوجوانان و حتی جوانان ما دچار فقر معرفتی در شناخت ائمه(ع) اند که بسیاری از ما درس خوانده ها هم به همین بلیه گرفتاریم. نمونه اش میزان اطلاعات ما نسبت به ساحت قدسی حضرت امام عسکری(ع) است که در حد رتبه امامت و نام مبارک ایشان و نام پدر و فرزند ایشان است و بس. حال آنکه ما باید با درک درست از امامت در گستره زمان، به فهم کمال یافته برسیم تا بتوانیم بهره خویش را از این خرمن نورانی –  که شادمان ولادت حضرت شان هستیم- برگیریم. برای این هم باید به دوران ایشان نگاهی کنجکاوانه داشته باشیم که در عصر تلاطم خلافت عباسی و قدرت یافتن ترک ها رقم می خورد. جابه جایی ۳ خلیفه در عصر ۶ ساله امامت حضرت ایشان، نشان از بی ثباتی عباسیان دارد اما عجیب اینکه این سلسله جبار چه در اوج قدرت هارونی و چه در حضیض این عصر همواره در برابر ائمه حق مشی دشمنی آشکار داشته است تا جایی که امام هادی(ع) را از مدینه به سامرا و در پادگان نظامی و حصر می آورد تا رابطه امامت را با پایگاه های ایشان قطع کند و حتی می توان گفت تلاش عباسیان این بود که با حصر امام عسکری(ع) از ولادت امام مهدی(عج) جلوگیری کنند. چه می دانستند منتقم بزرگ از این سلاله مطهر ولادت خواهد یافت. این حصر در لشکر گاه هم کشاکش متقابلی میان حق و باطل شکل داد . گویی ماجرای ولادت موسی فرعون کش به روایتی دیگر خوانده می شد. عباسیان با همه حیله ها و جاسوس ها و محاصره ها می کوشیدند تا از موعود، نشانی بیابند و صاحب نشان را از میان بردارند و از سوی دیگر اهل بیت با هدایت امام عسکری(ع) می کوشیدند تا ماجرا از چشم اغیار دور بماند و کسی متوجه ولادت حضرت نشود اما باید ایشان را به خواص هم معرفی می کردند تا امت امام پس از ایشان را بشناسد و این هنر امامت را می طلبید تا برچشم جواسیس خاک بپاشد و از چشم اهل معرفت غبار برگیرد تا حجت خدا را ببینند و بشناسند و چنین هم شد. هم جابران ناکام ماندند و هم امت امام خویش را شناخت تا « مى‏ خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند و حال آنکه خدا گر چه کافران را ناخوش افتد نور خود را کامل خواهد گردانید» (صف – آیه ۸) محقق شود. البته پیش از مسئله موعود باید گفت حضرت عسکری(ع) که در حصر دشمن بودند با تدبیر شبکه وکلا و نواب، مدیریت جامعه و امامت امت را به انجام می رساندند و با تحریر توقیعات، به خط نورانی، راه روشن فردا را نشان می دادند و فصل ظهور و غیبت را به مردم تعلیم می کردند و گاه نیز به لطف الهی پیام خود را به امت می رساندند و با هیبت عسکری خویش لشکر دشمن را به تعظیم وامی داشتند و زمانی هم که باز در دل عسکر به زندان خاص گرفتار بودند با سرباز گیری از میان ترکان که تیغ در دست دشمن بودند، با تربیت ناب، سرباز امامت می ساختند و… فکر می کنم همین مختصر می تواند تلنگری باشد تا ما را به مطالعه عصر امامت حضرت عسکری(ع) تشویق کند تا بخوانیم و بدانیم که امام چه می کرد و ما در زمان حاضر چه تکلیفی داریم.