تکان دادن شدید کودک می تواند صدمات جبران ناپذیری به مغز کودک و سایر قسمت های بدن او وارد نماید و معلولیت های غیرقابل برگشتی ایجاد کند؛ مثل خون ریزی شبکیه چشم، کوری کامل، ناشنوایی، مشکلات یادگیری، عقب افتادگی ذهنی، فلج مغزی، صرع، اختلالات تکلم، شکستگی های استخوانی، خون ریزی های مغزی، آسیب به بافت نرم و پوست بدن کودک.

گریه تنها راهی است که کودک می تواند به وسیله آن به ما بگوید به چیزی مانند شیر، تعویض پوشک یا بغل کردن احتیاج دارد. گریه صدای ناخوشایندی است و باید هم باشد، چرا که اگر خوشایند بود، نادیده گرفته می شد و به نیازهای کودک پاسخ داده نمی شد.

گاهی اوقات والدین و یا مراقب کودک، در اثر گریه شدید و مداوم کودک، عصبانی شده و شروع به تکان دادن شدید او می کنند. در حالیکه این کار عواقب خطرناکی برای نوزاد در پی دارد.

تکان دادن شدید نوزاد برای آرام کردن گریه او، می تواند آسیب های مغزی متعددی را ایجاد کند، بدون آنکه نشانه ظاهری در آنها مشاهده شود.

هر چند میزان آسیب مغزی به تکرار، شدت و استمرار تکان دادن نوزاد وابسته است، اما آسیب های کوچکی چون زودرنجی، رخوت و بیحالی، تشنج، استفراغ یا بی اشتهایی و دیگر آسیب های جدی تر مانند آسیب چشمی یا شکستگی استخوان از عوارض تکان دادن شدید نوزاد است.

اغلب مردان این عمل را مرتکب می شوند. زنانی که این عمل را انجام می دهند، معمولا پرستار یا مراقب کودک می باشند. اما مهم است به خاطر داشته باشیم هر فردی که با یک کودک ناآرام مواجه می شود، چون کمبود خواب دارد و یا تحت عوامل استرس زای بیرونی است، می تواند خطرآفرین باشد و باعث بروز سندرم تکان شدید کودک شود.