به بهانه روز ملی پارالمپیک پارالمپیک؛ مسیری دشوار برای رسیدن به موفقیت

به بهانه روز ملی پارالمپیک

پارالمپیک؛ مسیری دشوار برای رسیدن به موفقیت

بی شک مهم ترین رویداد ورزشی جهان المپیک است. تراز ورزشی هر کدام از کشور های شرکت کننده در این مسابقات محک می خورد و اینجاست که مشخص می شود هر کشوردر طول ۴ سال گدشته چقدر به ورزش قهرمانی خود اهمیت داده و تا چه میزان در این امر موفق بوده است.

از سال ۱۹۶۰ میلادی ادبیات جدیدی در عرصه ورزش جهان وارد شد. “پارالمپیک” مراسمی که به شدت به لحاظ ظاهری و فرمی شبیه المپیک بود اما یک فرق عمده داشت و آن مدل شرکت کنندگان در این مسابقات بود. این مسابقات محلی برای عرض اندام معلولان جسمی و ذهنی بوده و هست. مسابقات پارالمپیک که مهمترین و مورد توجه‌ترین مسابقات ورزشی جهان برای افراد کم‌توان است از سال ۱۹۶۰ تاکنون هر چهار سال یک‌بار به طور منظم برگزار شده و از سال ۱۹۸۸ پس از برگزاری مسابقات المپیک و در همان شهری که المپیک میزبانی می‌شده، انجام می‌شود. کمیته بین‌المللی پارالمپیک (آی‌پی‌سی) نهاد برگزار کننده این مسابقات است. واژه پارالمپیک ترکیبی از پیشوند یونانی پارا (παρά) به معنای «همراه» و «کنار» و واژه المپیک است.

فدراسیون ورزش‌های معلولین در ایران یک سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۸ تأسیس و تحت نظارت سازمان تربیت بدنی وقت فعالیت خود را آغاز کرد. در پی جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و آسیب های فراوان ناشی از جنگ، ضرورت ورود جانبازان سرافراز به صحنه های ورزشی برای حفظ سلامتی و افزایش روحیه نشاط و شادابی به منظور حضور موثر در عرصه های اجتماعی احساس گردید.

این گونه بود که در سال ۱۳۵۹ نام فدراسیون مذکور به «فدراسیون ورزش‌های جانبازان و معلولین» تغییر کرد .

با گسترش فعالیت‌های ورزشی معلولین و جانبازان، فدراسیون ورزش‌های نابینایان و کم‌بینایان در سال ۱۳۷۶ پیشنهاد و در سال ۱۳۷۸ به جمع سایر فدراسیون‌های تحت پوشش سازمان تربیت بدنی درآمد.

با رشد و توسعه کمی و کیفی ورزش‌های معلولین و نابینایان و کم‌بینایان در دنیا در ۲ گروه «آقایان و بانوان» و اعلام رسمی IPC مبنی بر ضرورت تشکیل کمیته ملی پارالمپیک، این کمیته فعالیت خود را پس از برگزاری اولین مجمع عمومی در ۱۷بهمن ماه ۱۳۷۹ آغاز کرد.

نکته جالب توجه در این میان اینست که علی رغم توجه کم مسوولین امر به این ورزشکاران، همیشه و در همه ادوار برگزاری این مسابقات قهرمانان کشور عزیزمان حرفی برای گفتن داشته اند و برخلاف ورزشکاران المپیکی با کمترین دستمزد ممکن و معمولا بدون شغل  و درآمد ثابت موفق به مدال آوری شده اند.

مقایسه نتایج ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی این گفته را تصدیق میکند؛  به عنوان مثال در همین المپیک اخیر ورزشکاران ما موفق شدند تنها ۸ مدال کسب کنند در حالی که غیور مردان و زنان پارالمپیکی  ۱۹ مدال را جانانه و بی حاشیه برای شادی دل مردم کشورشان کسب کردند. نبود اشتغال و کسب درآمد مکفی از مهم ترین مشکلات این ورزشکاران معلول است که به سبب معلولیت معمولا در جایی مشغول به کار مناسب نیستند. محمد خالوندی صاحب نشان طلای پرتاب نیزه پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو ضمن انتقاد از بی‌توجهی و کم لطفی مسئولان به قهرمانان و مدال‌آوران گفت: برای قهرمانی تلاش بسیاری کردم و طلای پارالمپیک نیز چیزی از المپیک کم ندارد اما کم لطفی مسئولان همه ما را دلسرد کرده است. مسلم خزایی عضو تیم فوتبال هفت نفره جمهوری اسلامی ایران در مسابقات پارالمپیک ریو نیز با انتقاد از عدم توجه کافی و منصفانه مسئولان به مدال آوران افزود: چندین طلا و نشان برون مرزی و بین المللی در کارنامه دارم و افتخار دارم که فرزند شهید هستم اما با وجود تلاش بسیار برای یافتن کار و شغل همچنان با مشکل مواجه هستم. علی صادق‌زاده عضو تیم ملی وزنه‌برداری جانبازان و معلولین ایران که مدال برنز پارالمپیک پکن و لندن را در کارنامه‌اش دارد به دلیل اجرا گذاشته شدن مهریه توسط همسرش نتوانست از کشور خارج شود و یک شانس مدال کاروان ما به همین راحتی از گردونه مسابقات حذف شد. اینها فقط گوشه ای از صد ها مشکل ریز و درشت این عزیزان است. با این حال و به رغم تلاش های شبانه روزی کمیته پارالمپیک مبنی بر بهبود وضعیت زندگی این قهرمانان هنوز هم آنطور که باید به افتخارآفرینی ایشان مانند ورزشکاران المپیکی نگریسته نمی شود. رسانه ها در این میان نقش مفیدی را ایفا کرده اند و توانستند در سال های اخیر این فاصله را کمی جبران کنند. پرداخت یکسان پاداش مدال آوری یکی از نکات مثبتی بود که شاهد آن هستیم ولی هنوز هم خلا های جدی در این میان حس می شود. عالی ترین مقام ورزش کشور در مراسم استقبال از سیامند رحمان دارنده مدال طلای وزنه برداری ریو و همچنین ساره جوانمردی قهرمان تیراندازی المپیک اخیر، شرکت نکرد و علت غیبت خود را با دلایل واهی توجیه کرد. در ساختار و چارت سازمانی وزارت ورزش نیز بی عدالتی به وضوح قابل رویت است. جاییکه کمیته ملی پارالمپیک ذیل کمیته المپیک قرار دارد و میزان اعتبار و بودجه بندی این کمیته هیچ نسبتی با میزان موفقیت آن ندارد. شایسته دولت تدبیر و امید نیست که وزیر ورزشش در پاسخ به خبرنگاری که از او در مورد پرداخت پاداش به خانواده شهید گلبار نژاد ( قهرمان و جانباز سرافراز دوچرخه سواری که در سانحه ای دلخراش جان خود را از دست داد و به دوستان شهیدش پیوست) سوال پرسید پاسخ دهد: باید موضوع را بررسی کنیم! پرداخت پاداش به خانواده ایشان کمترین کاری بود که از عهده وزارت ورزش بر می آمد.

امید آنست که در آینده سیستم پرداخت بودجه به هر کمیته بر اساس یک قانون عدالت محور انجام شود و نه صرفا به میزان مساوی. جامعه جانبازان و معلولین کشورمان بسیار بیشتر از وظیفه و توان خود در اعتلای ورزش این مرز و بوم نقش اساسی خود را ایفا کرده اند اینک نوبت مسوولین ورزش کشور است که جبران کنند و نگذارند این ورزشکاران دلسرد و نا امید شوند و در گوشه ای از شهرستان خود به کارهایی بپردازند که هم خود ضرر می کنند و هم یک جامعه و یک ملت.ورزشکاران پارالمپیکی به قدر کافی درگیر مشکلات مربوط به معلولین خود هستند و دیگر نباید وقت و ذهن خود را صرف بر طرف کردن مشکلات ابتدایی زندگی روزمره کنند درهمه جای جهان نگاه ویژه ای به این دسته از ورزشکاران وجود دارد که نه تنها تهی از هرگونه حس ترحم است بلکه عزتمندی و سربلندی آنان را موجب می شود. پرداخت وام های با سود کم، اشتغال ثابت، بهرمندی از بیمه مناسب و مکفی، توجه به نیاز های خاص و یکسان دانستن (بلکه برتر دانستن) افتخار آفرینی آنان با دیگر ورزشکاران از اهم دغدغه های این ورزشکاران است که با یک برنامه ریزی منسجم و منظم می شود به تمام این خواست ها جامعه عمل پوشاند.