روزشمار قیام عاشورا؛ هفتم محرم: راه فرات بر کاروان امام حسین (ع) بسته شد

به گزارش خبرنگار تکیه حسینی باشگاه خبرنگاران جوان؛  خون پیکره حق در طول تاریخ از قلب عاشور است که سرچشمه میگیرد و اگر حقیقت را بخواهی هنوز روز عاشورا به شب نرسیده است کاروان تاریخ روان است و یاران عاشورایی سیدالشهدا علیه السلام  یکایک از صلب پدرانشان و رحم مادرانشان پای به سیاره زمین می گذارند و در زیر خیمه های پشمینه و یا در خانه های کاه گلی بزرگ می شوند و خود را به صحرای کربلا می رسانند.

در روز هفتم محرم الحرام سال ۶۱ هجری قمری عبیدالله زیاد نامه‌ای به عمر سعد فرستاد و به او دستور داد تا راه فرات را بر حسین(ع) و یارانش ببندند، و اجازه نوشیدن حتی قطره ای آب را به امام و یارانش ندهند. (بحارالانوار،ج۴۴،ص۳۸۶) عمرسعد نیز فوراً عمروبن‌حجاج را با پانصد سوار در کنار شریعه فرات مستقر کرد تا مانع دسترسی امام حسین(ع) و یارانش به آب شوند. در این روز مردی به نام عبدالله بن حصین ازدی فریاد برآورد: ای حسین !به خدا سوگند دیگر قطره ای از آب را نخواهی نوشید تا از عطش جان دهی.

امام  حسین (ع) فرمودند :خدایا او را از تشنگی بکُش و هرگز او را مشمول رحمت خود قرار مده! حمیدبن مسلم ( ازجمله کسانیکه درلشکر عمرسعد بود و پاره ای از وقایع عاشورا را از او نقل کرده‌اند) می‌گوید: قسم به آن خدایی که جز او پروردگاری نیست، دیدم که عبدالله حصین آنقدر آب می‌نوشید که شکمش بالا می‌آمد و بعد همه آبی را که نوشیده بود بالا می‌آورد!  باز فریاد می‌زد: تشنه‌ام! آب…! و هیچ وقت سیراب نمی‌شد تا این‌که بالاخره به همین وضع هلاک شد. (ارشاد شیخ مفید، ج۲،ص۸۶ و همچنین رجوع کنید به قصه کربلا، علی نظری منفرد، صص ۲۳۰-۲۳۱)

امام حسین(ع) سپاه دشمن را چنین نفرین کرد:
بار خدایا! باران آسمان را از اینان دریغ کن، و بر ایشان تنگی و قحطی( همچون سالهای قحطی یوسف در مصر) پدید آور و آن غلام ثقفی(حجاج بن یوسف) را بر ایشان بگمار تا جام زهر به ایشان بچشاند. زیرا آنها به ما دروغ گفتند و ما را خوار ساختند و خداوند( به توسط آن غلام) انتقام من و اصحاب و اهل بیت و شیعیان مرا از اینان بگیرد.