به مناسبت روز بزرگداشت جلال الدین محمد بلخی کمال عرفان در پرتو اندیشه های مولانا

جلال الدین محمد مشهور به مولانای رومی یکی از شاعران بزرگ و نامی ایران زمین محسوب می شود که با به اوج رساندن شعر عرفانی، نقش مهم و تاثیرگذاری را در رشد و توسعه شعر و ادب این سرزمین ایفا کرد.
وی در ششم ربیع الاول ۶۰۴ هجری قمری در بلخ دیده به جهان گشود و از دوره کودکی در کنار پدر اندیشمند خویش بهاءالدین ولد دانش رایج آن روز را فراگرفت.
پس از مدتی مولوی به همراه پدر به مکه رفت و در هنگامه سفر موفق شد عطار نیشابوری عارف بزرگ آن روزگار را دیدار کند. پس از آنکه کتاب «اسرارنامه» را از وی هدیه گرفت، نخستین جرقه های سرودن شعرهای عرفانی در وجود او زده شد.
این شاعر وارسته پس از به پایان رساندن سفر و بازگشت به قونیه پدر را از دست داد و به جای وی به ارشاد مردم همت گماشت و در این هنگامه برهان الدین محقق ترمذی از مریدان پدر خویش را در جایگاه آموزگاری دانا و فرهیخته برگزید و از دانش او بهره مند اما پس از مدتی با شمس تبریزی آشنا شد و این امر در روح و جان او تاثیر بسیاری گذاشت و سبب دگرگونی احوال او و ترک مجلس های وعظ و سخنرانی شد.
بعد از این واقعه مولانا در مسیر سرودن شعرهای عرفانی گام برداشت و اینگونه این دگرگونی در زندگی وی، سبب حسادت مریدان شد چنانچه آنان برای آنکه او را به زندگی پیشین خویش بازگردانند به آزار شمس تبریزی پرداختند و این امر شمس را برآن داشت تا قونیه را ترک کند، ناپدید شود و هرگز بازنگردد و مولوی تا پایان عمر از دیدار شمس تبریزی محروم شد و هیچ گاه خبری از او نیافت.
پس از این رویداد وی با بزرگانی چون صلاح الدین زرین کوب و حسام الدین چلپی آشنا و این دیدارها سبب خلق اثر ارزنده «مثنوی معنوی» در شش دفتر با شش هزار بیت شد.
این عارف برجسته علاوه بر این اثر ارزشمند آثار منظوم و منثور دیگری چون «غزلیات شمس، رباعیات، فیه ما فیه، مکاتیب و مجالس سبعه» را از خود برجای گذاشته است. سرانجام مولانای رومی پس از آنکه سال ها عمر ارزشمند خویش را صرف سرودن و نوشتن شعرها و نثرهای زیبای فارسی کرد، در پنجم جمادی الاخر ۶۷۲ هجری قمری در ۶۸ سالگی دیده از جهان فروبست