یادداشت امروز/خدا حافظ ای ماه خوب خدا

رضا زنگوئی
یادم هست سال های پیش، که کودکی و نوجوانی را تجربه می کردم در روستای نوغاب افضل آباد از توابع بخش مرکزی بیرجند خودمان، در برنامه های سحری رادیو، مناجات خداحافظی رمضان پخش می شد آن هم با صدای ملکوتی شهید محراب آیت ا… دستغیب که جان ها را به حسرت می کشاند و اشک ها را از چشم ها جاری می کرد درست مثل اشک هایی که در بدرقه عزیزترین عزیزان مان از بصر پر بصیرت جاری می کنیم. حق هم همین بود و همین هم هست و حالا هم می شود دید که چه حسرتی می کشد عاشق در فراق عشق وقتی لحظات نورانی شیدایی را از دست می دهد. وقتی همه وجود چشم می شود و خط عبور حضرت عشق را به ناله می خواند. چه حسرتی دارد عاشق که گویی جانش می رود، آی مجنون، آی لیلی، آی شیرین، آی فرهاد! حال تان را خوب می فهمیم این لحظه ها که عشق ما فصل هم کلامی با خدای مهربان آخرین برگ را هم بر تقویم سی روزه می گذارد و ما به حسرت می نشینیم، ۳۰ روز رفته را و سیمرغ رفته را. آی عجب دردی دارد هجران. عجب داغی دارد فراق آی چه می کشد آن که عشق را فهمیده است و چه شکوهی دارد کلمات عاشق در وداع ماه رمضان که می توان در واژه هایش به اشک نشست و به فغان برخاست که؛
در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود…
آری گویی جان می رود از عاشق وقتی رمضان می رود، وقتی سحرها، چراغ خاموش است وقتی فیض «قیام به صوم» مثل بهار می گذرد. وقتی آب در عطش لب ها نمی سوزد، وقتی سفره های افطار به سان مائده های بهشتی گشوده نمی شود…
و چقدر سخت است وداع با رمضان و چه می کشند آنانی که این فیض حضور را درک کرده اند و پس سزاست اگر لب به ناله باز کنند و دیده پر حسرت به باران کشند، چنان که امام سجاد(ع) در وداع رمضان می خوانند،
… این ماه نزد ما ستوده زیست و با ما همنشینی پسندیده بود و برترین منفعت جهانیان را برای ما به ارمغان آورد، پس به هنگام پایان گرفتن وقت و سرآمدن مدت و کامل شدن روزهایش از ما جدا شد، اینک آن را وداع می گوییم. وداع کسی که هجرانش بر ما غم انگیز است و روی گرداندنش ما را به اندوه و وحشت دچار کرده! به این خاطر می گوییم: سلام بر تو ای بزرگ ترین ماه خدا و ای عید عاشقان حق! سلام بر تو ای هم نفسی که قدر و منزلت ات بزرگ و فقدانت بسیار دردناک است و ای مایه امیدی که دوری ات رنج آور است. سلام بر تو که دیروز چه سخت بر تو دل بسته بودیم و فردا چه بسیار شایق تو می شویم! بار الها ما اهل این ماه هستیم که ما را به آن شرافت بخشیدی و ما به توفیق تو به روزه و نماز آن برخاستیم همراه با تقصیر و در آن اندکی از بسیار را به جا آوردیم و عذر ما را در کوتاهی از ادای حقت قبول کن. و آینده عمرمان را به ماه رمضان آینده که در پیش داریم برسان و چون ما را به آن رساندی ما را بر انجام عبادتی که سزاوار توست یاری ده. … آری چه می کشند عاشقان و خدا کند به حرمت این عشق، ما را نیز پس از درک رمضان توان پریدن و تاب عاشق باشد…