بازی یک فعالیت هدفدار است که کودک با هدف رسیدن به لذت انجام می دهد

هر کودکی از لحظه تولد، یک سری نیازهایی را دارد. اگر این نیازها به ترتیب اولویت و اهمیت از طرف والدین برآورده و تامین شود، کودک می تواند به یک فرد بزرگسال با اعتماد به نفس تبدیل شود و حتی در همان دوران کودکی اش هم حس خوب و مثبتی نسبت به خود دارد.

پارک نیاز اساسی هر کودک

کودکی که به دنیا می آید، والدینش در وهله اول باید نیازهای فیزیولوژیک او را تامین کنند. مثل نیاز به خوراک، پوشاک و محل مناسب برای زندگی. در مرحله بعد کودکان نیاز به تعلق پذیری و امنیت را در خود حس می کنند.
نیاز به امنیت یعنی اینکه من در محل امنی زندگی می کنم جایی هستم که به من رسیدگی و توجه می شود. پدر و مادری دارم که به خاطر دعواهای خودشان من را کنار نمی گذارند. نیاز به تعلق پذیری هم یعنی نیاز به محبت دیدن. کودکان باید متوجه دوست داشتن والدینشان باشند. باید مطمئن بشوند که والدینش او را دوست دارند. یکی از مهم ترین راه هایی که کودک متوجه این دوست داشتن می شود این است که برای کودک وقت گذاشته شود و در کنار او به تفریحات لذت بخشی که دوست دارد، پرداخته شود.

بازی سازنده جسم و روح

بازی  یک فعالیت هدفدار است که کودک به صورت فردی یا گروهی با هدف رسیدن به لذت و تفریح و کسب خوشحالی آن را انجام می دهد. یکی از ویژگی های بازی کودکان این است که انتخابی است. یعنی خود کودک در لحظه آن را انتخاب می کند. در این صورت لذت انجام دادن آن برای او هم چند برابر می شود. بازی علاوه بر این که باعث سرگرمی کودک می شود، ویژگی های مثبت دیگری را برای او دارد.
به صورت کلی بازی کردن باعث شکل گیری شخصیت کودک می شود، بازی های جسمانی و بازی هایی که در پارک ها انجام می شود باعث تقویت عضلات و اندام های مختلف کودکان می شود و تعادل بین چشم و دست و پای کودک را نیز برقرار می کند. کودکان با بازی کردن می توانند به تقلید از بزرگتر بپردازند و می توانند به راحتی از طریق بازی آداب معاشرت و زندگی کردن را یاد بگیرند. مسایلی از قبیل رعایت نوبت، صبر کردن و همکاری را می توان در بازی پارک ها، به کودکان آموخت.

کودک دل نمی کند

خیلی مواقع والدین از اینکه مدتی را در پارک نشسته اند تا کودکشان بازی کند خسته می شوند و زمانی که قصد رفتن به خانه را دارند، کودک گریه می کند و یا در خواست می کند که باز هم در پارک بماند. این یعنی کودکتان دارد لذت می برد و نمی خواهد از این فضا دل بکند. ولی اینگونه هم نمی شود. کودکان باید قانون مند شدن را از همین مکان های کوچک یاد بگیرند. واکنش شما نیز نباید همراه با عصبانیت  و پرخاشگری باشد. بهتر است زمانی که به پارک می رسید، ساعت را به کودکتان نشان دهید و از روی عقربه های ساعت به او بگویید که با آمدن عقربه بزرگ و کوچک روی عدد مشخصی، زمان بازی تو تمام می شود و باید به منزل برویم. هنگامی که کودک مشغول بازی کردن شد حدود ۵ الی ۱۰ دقیقه قبل از اتمام وقت به او اطلاع بدهید که زمانش رو به اتمام است. در این حالت هم کودک برای پایان دادن به بازی خود برنامه ریزی کرده است و هم اینکه قانون مند شدن را می تواند آموزش ببیند.

کودکم در پارک غر می زند

خیلی وقت ها والدین به دلیل تجربه های تلخی که از پارک بردن کودکشان دارند، دیگر تمایلی به بردن آنها به پارک ندارند. این یعنی راحت ترین کار، یعنی پاک کردن صورت مساله. با نبردن کودک به پارک، مشکل کودک حل نمی شود و ممکن است غر زدن در جاهای دیگر هم ادامه داشته باشد. پس والدین باید به پیدا کردن راهکار مناسب و آموزش دادن مسایلی به کودکان خود، برای داشتن یک تفریح کم دردسر، بپردازند.

لباسش کثیف می شود

برخی والدین از اینکه کودکشان در پارک با وسایل مختلف بازی می کند و دوست دارد دستش را به جا بزند، شاکی می شوند. کودکان در پارک معمولا به زمین دست میزنند به آب داخل حوض و فواره هایی که از زمین بیرون می آیند دست می زنند، به گلها و خاک های داخل باغچه دست می زنند. این حالت بسیار طبیعی است. در سنینی خاص کودکان دوست دارند که به کشف، تجربه کردن و بررسی مسایل مختلف بپردازند. در این زمان نیز تا جایی که باعث رسیدن آسیب جدی به کودک نمی شود، بهتر است او را رها کنیم و به راحتی به کشف مسایل پیرامونی خود بپردازد. در این حالت بهتر است لباس جداگانه ای برای کودکتان در نظر بگیرید که با شستن زود به زود آن، لباسش دچار پوسیدگی نشود.

ظلم نابخشودنی

یکی از ظلم هایی که یک پدر و مادر می تواند در حق فرزند خودش داشته باشد، این است که او را برای به پارک بردن و بازی کردن، کمک نکند. در واقع این والدین از رسیدن کودکشان به یک نیاز اساسی و مهم زندگیش، خواسته یا ناخواسته جلوگیری می کنند.
اگر علت نبردن کودک  تان به پارک، غر زدن های اوست، بهتر است در ابتدا علت غر زدن و بدخلقی او را

پیدا کنید. شاید زمان مناسبی برای بردن به پارک انتخاب نکرده اید، یا اینکه کودکتان از نظر جسمانی توان مناسب را آن لحظه برای رفتن به پارک ندارد. اگر هم علت بدخلقی کودک تان، نداشتن صبر در نوبت ایستادن برای استفاده از وسایل بازی است و یا بازی گروهی را یاد نگرفته است، باید به او آموزش های لازم را در رعایت صبر، نوبت و بازی های گروهی به او بدهید.

بازی رایانه ای بدترین جایگزین

جایگزین کردن بازی های رایانه ای انتخاب مناسبی برای بازی کودکان در پارک نیست. بازی های رایانه ای جلوی قدرت خلاقیت، نو آوری و تقویت اندام ها و عضلات کودک را می گیرند و در برخی مواقع باعث ایجاد پرخاشگری، لجبازی ، انزواطلبی و برخی بیماری های جسمانی از قبیل سر درد، تهوع، کمر درد و ضعیف شدن چشم ها می شود. بازی های رایانه ای باید نظارت شده و چهارچوب مند باشند. یعنی نوع بازی و مدت زمان آن باید از طرف والدین برای کودک مشخص باشد و پیشنهاد می شود در طول روز بیشتر از ۳۰ دقیقه نباشد.

کلام آخر

همیشه در مواقعی که به پارک می روید وسایل بهداشتی اولیه مثل چسب زخم، دستمال کاغذی، ژل ضد عفونی کنند و یک دست لباس جداگانه با خود همراه داشته باشید که در صورت نیاز بتوانید از آن ها استفاده کنید.