یادداشت امروز/سرباز باید همیشه عزیز باشد

رضا زنگوئی
ارزش هر کس به کاری است که می کند، به محصولی است که ارائه می دهد، به اثری است که می گذارد . خب اگر بخواهیم به مهمترین کار و ارزشمندترین محصول و اثرگذار ترین مولفه بپردازیم آیا به چیزی جز “امنیت” خواهیم رسید؟ در روایتی ماندگار می خوانیم؛ نعمتان مجهولتان الصحه والامان، اما دقیق تر که نگاه می کنیم می بینیم بستر ساز اولی هم دومی است و اگر امنیت نباشد، فرصت سلامت هم از بین خواهد رفت.از نگاهی دیگر نیز اگر از من  در باره قیمتی ترین گوهر بپرسند خواهم گفت: امنیت  میهن است. میهنی که منادی اسلام ناب است و عزت و افتخارش بسته به مردانی است که به جان پاسش می دارند. پس باید قدرشان دانست و بر صدرشان نشاند و این حق ارتش و ارتشیان است که در چشم و دل عزیز باشند و صاحب حرمت. حق ایران است که نگهبانانش قوی، بدون دغدغه های متفرقه و قدرتمند باشند و همه دغدغه هاشان یکی شود و آن هم نگهبانی از وطن باشد در روزگاری که گاه نفس آلوده بیگانه هوای حوالی را آلوده می کند. ارتش و قوای مسلح، قیمتی ترین گوهر را حفظ می کنند پس قیمتی ترین قدر و حرمت را هم باید ببینند و در زندگی خود لمس کنند. معتقدم سوای قدر و منزلت معنوی اینان که جز خداوند نمی تواند حساب کند و پاداش آن در سرای دیگر خواهد بود، در همین سرای و در همین روزهای زندگی باید به اندازه ای که برای وطن از جان هزینه می کنند، وطن هم آنان را ببیند. خیلی ساده و به دور از تشریفات عرض می کنم، باید ارتشی به وضع زندگی خود افتخار کند و خانواده اش هم مفتخر عزتمند به نام مردی باشند که هر روز صبح با لباس مقدس ارتشی پای از خانه بیرون می گذارد تا امنیت خانه بزرگ تر را «وطن» تدبیر و تمشیت کند. وضع باید به گونه ای باشد که وقتی معلمان از دانش آموزان می خواهند درباره شغل پدران خویش بنویسند، فرزندان ارتشی ها اولین کسانی باشند که دست خود را برای خواندن نوشته هاشان بلند کنند و زمانی که معلم انشا، از دانش  آموزان می خواهد درباره شغل آینده خود بنویسند، باهوش ترین دانش آموزان برای فردای خود لباس مقدس نظامی دوخته باشند و آن که برای فردای خود دکتری  و مهندسی می خواهد به آنان فخر نفروشد!
باید وضع به گونه ای باشد که وقتی فرزندان پسر ارتشیان به سن انتخاب شغل می رسند، هم خود و هم خانواده حضور در نظام و پوشیدن رزم جامه نظامی را گزینه اول اشتغال با عشق و ایمان بدانند و جایی که جوان نظامی به خواستگاری می رود با افتخار از شغل خویش سخن بگوید. کوتاه سخن این که، دغدغه معاش سرباز باید چنان رفع شود که او فقط به معاد و عزت و سربلندی وطن بیندیشد، هرچند این بزرگ سربازان هرگز «خویش» را ندیده اند و ایثارگری چنان در باورشان قد کشیده است که همواره، بدون ادعا، بدون چون و چرا، برای فداکاری در راه عزت وطن و انقلاب آماده اند، اما همان طور که بار امنیت کشور بر شانه آن هاست، حق زندگی آبرومندانه آنان نیز بر شانه های ماست و این وظیفه همواره بر عهده ماست که با همه وجود و از همه ظرفیت ها برای ارتقای سطح زندگی کسانی که برای اعتلای کلمه حق می کوشند استفاده کنیم. قلم من نوشت برای یادآوری، تدبیر مسئولان باید به کار افتد تا زندگی سرباز هیچ گرهی نداشته باشد …